Imagine: dag 6

Waar is de ranzige horror? De rake cult? De film die buiten de lijntjes kleurt? Braafheid regeert tot op heden; er zijn maar weinig films op Imagine die echt opvallen en imponeren. Ook vandaag bleek tam. Wel leuk op het festival is dat zelfs de voorstelling van twee uur in de middag al was uitverkocht. Bezoekers bedenken zich vast dat de zon ook na Imagine nog wel schijnt. Maar voor AT WORLD'S END hoefde men niet binnen te blijven.

Deze Deense avonturenfilm is prima, maar stelt niets voor vergeleken met de top uit het genre. INDIANA JONES bijvoorbeeld is een ware achtbaanrit. Spielberg maakte van die film een attractie met looping na looping, maar als AT WORLD'S END een achtbaan was dan ging hij louter rechtdoor. Psycholoog Adrian wordt naar Jakarta gehaald om daar een Deens staatsburger te onderzoeken. De man in kwestie, Severin Geertsen, beweert dat een zeldzame junglebloem hem het eeuwige leven geeft. Diverse groepen zijn ook naar de bloem op zoek en die kijken niet op een mensenleven meer of minder. Adrian, zijn blonde assistente Beate en Severin banen zich een weg door het oerwoud om eerder bij de plant te zijn dan de rest.

Dat gebeurt zonder spanning of avontuur. Geen enkele slechterik is namelijk memorabel genoeg om schrik aan te jagen, waardoor het verhaal slapjes voortkabbelt. Grapjes resteren en toegegeven: die zijn best leuk. En wat is het toch met die Scandinaviërs en pijn? Lijden recente filmpersonages uit Denemarken (GREEN BUTCHERS), Zweden (LET THE RIGHT ONE IN), Noorwegen (NABOER) of IJsland (JAR CITY) niet geestelijk, dan is het wel fysiek. Tom & Jerry kunnen er nog wat van leren. Ze maken de film licht verteerbaar en dat zal AT WOLD'S END geen windeieren leggen op het festival. Wie bedenkt hoe het beter kan zal echter inzien dat dit een stuk avontuurlijker had gemoeten.

Ook de zaal van de tweede film was tot de laatste stoel gevuld. Het Duitse DIE TÜR gaat over een portaal dat leidt naar een wereld die gelijk is aan deze, maar dan vijf jaar eerder. Mads Mikkelsen speelt David, een kunstschilder die zijn vrouw bedriegt en zijn dochtertje negeert. Die laatste verdrinkt terwijl hij bij de buurvrouw de huwelijksbeloftes schendt. Geplaagd door schuld ontdekt hij het portaal per toeval en komt zo in het verleden terecht. Daar kan hij zijn fouten rechtzetten. Eén probleem: zijn oude ik loopt er ook nog rond.

Het manco van DIE TÜR is het gebrek aan emotie of op zijn minst een surrealistische sfeer. Het verhaal ervan ontpopt zich meer als thriller dan als drama, maar uiteindelijk blijft de film tussen deze twee genres hangen. Regisseur Anno Saul had een keuze moeten maken: laat hij David zijn verleden goedmaken met alle ups en downs die erbij horen, of zet hij de deur wagenwijd open voor een invasie uit de toekomst? In dat laatste geval is voorzichtigheid overigens wel geboden, want tijdreizen is geen gemakkelijk concept. Ook hier schort het aan logica en daarom vliegt het einde ook goed uit de bocht. DIE TÜR is het, net als veel films op Imagine dit jaar, net niet. Minder van dit en meer van INSIDIOUS graag!