The Hateful Eight

Quentin Tarantino’s achtste, THE HATEFUL EIGHT, is een film voor wie de kelder-shootout uit INGLOURIOUS BASTERDS niet lang genoeg kon duren. Net als die klassieke scène, waarin Michael Fassbender zijn Engelse soldaatschap moet verbergen voor een Duitse kolonel, is Tarantino’s nieuwste één lange mexican standoff vol denderende dialogen, onverwachte machts- en plotwisselingen en uiteindelijk een grote en explosieve spaghettiwestern-stijl shoot out. Een spektakelfilm, maar dan wel een die zich voornamelijk in één ruimte afspeelt: een kleine en krakerige herberg, waar acht wantrouwende vreemdelingen door een sneeuwstorm noodgedwongen met elkaar zitten opgescheept. Is iedereen wel wie hij claimt te zijn? En hoe komen ze dat van elkaar te weten?

En dat allemaal tegen de achtergrond van het einde van de Amerikaanse Burgeroorlog, want THE HATEFUL EIGHT speelt enkele jaren nadat de Noordelijke Unie in 1865 de Zuidelijke Confederatie de beslissende slag heeft toegebracht. Tarantino toont ons een Amerika in opbouw. Een nog altijd verdeeld land dat zich afvraagt wat die Noordelijke overwinning betekent en onzeker is over de rol die ex-slaven (slavernij was de inzet van de Burgeroorlog) in de samenleving zullen spelen.

Een land dus waar wantrouwen en geweld de boventoon voeren en de raciale spanningen voelbaar zijn. Het is dan ook iets bijzonders wanneer Major Marquis Warren (Samuel L. Jackson), een afro-Amerikaanse premiejager die zich tijdens oorlog berucht maakte door zijn hoge body count aan Zuidelijke (lees: witte) soldaten, de koets van collega-bountyhunter John ‘The Hangman’ Ruth (Kurt Russel) aanhoudt. Er is een heftige sneeuwstorm op komst en Marquis’ paard heeft het begeven. Kan hij een stukje meerijden?

John Ruth is wantrouwig, maar heeft ook haast. Hij is onderweg naar Red Rock, een plaatsje in Wyoming, om de premie van zijn gevangene te innen: de duivelse crimineel Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh) die Ruth 10.000 dollar zal opleveren. Hij heeft Daisy voor de zekerheid aan zich vastgeketend en verkoopt haar af en toe een fikse dreun wanneer ze haar mond niet dichthoudt. Marquis mag mee, maar op voorwaarde dat hij zijn pistolen op de bok achterlaat en belooft te helpen met het bewaken van de gevangene. Gedrieën vervolgen ze hun weg door het weidse, witte sneeuwlandschap, op zoek naar een schuilplaats voor de naderende storm.

Na het oppikken van de de toekomstige (en racistische) sheriff van Red Rock Chris Mannix (Walton Goggins), vinden ze dat bij Minnie's Haberdashery, de claustrofobische blokhut waar het dreigende spel tussen de kwaadaardige acht zich zal afspelen. Want daar al aanwezig zijn beul Oswaldo Mobray (Tim Roth), partime cowboy Joe Gage (Michael Madsen), de voormalige zuidelijke generaal Sandy Smithers (Bruce Dern) en een zwijgzame Mexicaan genaamd Bob (Demian Bichir). Wie van Tarantino houdt, zal veel in THE HATEFUL EIGHT kunnen waarderen: een klassieke Samuel L. Jackson-monoloog, de vele excentrieke details (‘the Lincoln letter’, die outfit van Michael Madsen), de odes aan de spaghetti- en paellawesterns, de originele muziek van Ennio Morricone, de gore-effecten door Greg Nicotero. Zeker van de drie period pieces, samen met INGLOURIOUS BASTERDS over de Tweede Wereldoorlog en DJANGO UNCHAINED over de slavernij tijdens het antebellum, is dit de meest geslaagde. Een veel strakker plot en een minder relativerende knipoog. De bekentenis van Marquis Warren op ongeveer het midden van de film, geeft THE HATEFUL EIGHT zelfs ineens een heel actuele lading.

Natuurlijk heeft ‘de nieuwe Tarantino’ al lang niet meer dezelfde impact als in de dagen van RESERVOIR DOGS en PULP FICTION. Maar met THE HATEFUL EIGHT keert wel iets van de magie van toen terug: juist door zich te beperken in tijd en plaats zien we wat een geweldige scenarist en dialoog schrijver Tarantino eigenlijk is. THE HATEFUL EIGHT is een soort RESERVOIR DOGS – maar dan cowboy-stijl en over de top. Geschoten in 70mm Ultra Panavision, dat die gierende herberg is een soort mini-theater doet veranderen.