Isabelle

Na DE TWEELING waagt Ben Sombogaart zich voor de tweede maal aan een verfilming van een roman van Tessa de Loo. En net als in die kaskraker -de film trok in 2002 ruim 635.000 bezoekers- draait ook ISABELLE om de moeizame relatie tussen twee vrouwen, die elkaar beurtelings afstoten en aantrekken, maar geleidelijk naar elkaar groeien. In DE TWEELING is het de Tweede Wereldoorlog die de twee vrouwen scheidt en bindt; in Sombogaarts nieuwste film is het de schoonheid. Om precies te zijn de schoonheid van de actrice Isabelle (Halina Reijn), die in de proloog wordt geïntroduceerd als de mooiste en meest succesvolle filmster van het land. Als zij tussen twee projecten door vakantie viert in de Ardennen, in het vakantiehuisje van haar ouders, slaat het noodlot toe. De plaatselijke barmeid Jeanne (Tineke Caels) ontvoert Isabelle en hongert de actrice uit terwijl ze haar dagelijks dwingt te poseren en haar verval in olieverf vereeuwigt.

ISABELLE is een vreemde eend in het Nederlandse filmlandschap. Het overdreven uitgeschreven scenario kiest bewust niet voor een duidelijke richting en laveert onhandig tussen thriller, drama en fantasie. Zo heeft de film enorm te lijden aan het ongeloofwaardige uitgangspunt dat de zonnebadende Isabelle wordt ontvoerd en maandenlang opgesloten met slechts een hond die tussen de dood en de vrijheid staat. Dit reduceert het centrale gegeven van de gevangenschap tot een kinderlijke fantasie, dat verder ‘kracht' wordt bijgezet door de buitensporige make-up waarmee de barmeid afzichtelijk lelijk is gemaakt. Het eerste uur lijkt daarmee meer op een aflevering van Shelley Duvalls sprookjesserie Faerie Tale Theatre dan dat er werkelijke dreiging vanuit gaat. De redding lijkt dan te komen door de thriller om te buigen naar psychologisch drama door verdieping van de relatie tussen de vrouwen. Maar scenariste Marieke van der Pol (BRIDE FLIGHT, ALLES STROOMT) schreef dialogen die de film nóg verder reduceren naar een zwakke kinderfilm.

Zo vraagt Isabelle na twee maanden opsluiting en gebrek aan eten haar mismaakte gijzelnemer naar de reden van haar gevangenschap: "Maar waarom? Dood, verval, ontbinding. Waar komt die interesse vandaan?" Ook de compleet overbodige, slecht geschreven rol van buurman Bernard (Wim Opbrouck) wekt flinke irritatie. De leraar ontwikkelt zonder enige argumentatie een ongezonde obsessie voor Isabelle, en moet dan -staande voor zijn privé-altaar met prullaria van Isabelle- een zin uitspreken als "Ik zal u redden." Als de twee vrouwen naar het einde toe dan ook daadwerkelijk naar elkaar toe groeien, is de maat vol en de film reddeloos verloren. Dat regisseur Ben Sombogaart er niet in slaagt om een volwassen thriller te combineren met dramatische diepgang mag de filmgeschiedenis in gaan als hooguit een gemiste kans, maar dat zulke ervaren filmmakers de kijker zo onderschatten is verontrustend.