Cannes 2017: Dag 6

Gestaag bouwt Yorgos Lanthimos aan een heel sterk en consistent oeuvre. En het wordt gewaardeerd: met DOGTOOTH won de 43-jarige Griek in 2009 de Un Certain Regard-prijs en kreeg er een Oscarnominatie voor, en sindsdien zijn achtereenvolgend THE LOBSTER en THE KILLING OF A SACRED DEER geselecteerd voor de competitie van het Cannes filmfestival.
 
In THE KILLING OF A SACRED DEER zien we hoe hartchirurg Steven (Colin Farrell) een bijzondere vriendschap heeft met Martin (Barry Keoghan), de tienerzoon van een ex-patiënt. Beiden praten in afgemeten, emotieloze volzinnen en borrelen niet bepaald over van empathie voor elkaar of hun directe omgeving. Ook thuis is het gezinsleven van Steven met zijn vrouw (Nicole Kidman) en twee kinderen aan de afstandelijke kant.
 
Dat de emoties wel steeds hoger op lopen en uiteindelijk op ongecontroleerde wijze uitbarsten, komt door de verborgen agenda van Martin. Hij weet achter de schone schijn van het schatrijke gezin te kruipen en de geheimen en verscholen gevoelens van schuld en pijn bloot te leggen. Zo bloot als het kloppende open hart waar Lanthimos ons in de allereerste scène op trakteert en dat achteraf een onsmakelijke voorbode van een enorme bak ellende blijkt te zijn.
 
Net als in DOGTOOTH, ALPS en THE LOBSTER legt Lanthimos in THE KILLING OF A SACRED DEER familieverhoudingen onder een surrealiserend vergrootglas. Hij zet zijn personages door externe en interne druk zo onder spanning dat de uitzichtloosheid van hun situatie geen andere uitweg biedt dan geweld, waarna de weg open ligt voor onoverkomelijk verdriet. Geen andere Europese scenarist/regisseur kan zich op dit moment meten aan Lanthimos' vervreemdende combinatie van zwartgalligheid, satire en verwondering.