Imagine: Dag 2

Dachten de programmamakers van Imagine dat het publiek even tot rust moest komen nadat het festival zo heftig opende met HOBO WITH A SHOTGUN? Het lijkt er op, want de tweede dag was opvallend door gemiste kansen in het schema. Hieronder een verslag van twee minder geslaagde films waarin toch potentie schuilde, of een goed idee op zijn minst. De uitwerking, helaas, liet te wensen over.

Ten eerste was er BITTER FEAST, een psychologische thriller van regisseur Joe Maggio. Daarin maakt een tv-kok het leven zuur van een voedselcriticus die hem een slechte beoordeling gaf. Een leuk uitgangspunt en daar weet Maggio goed op in te spelen, maar hij haalt er niet uit wat er in zit. Dat ligt vooral aan de duur van zijn film, die met bijna twee uur simpelweg te lang blijkt.

Hij neemt al vrij lang de tijd om kok Peter Grey (James LeGros) voor te stellen als zelfingenomen en pretentieus. Ook de zure criticus JT Frank (Joshua Leonard) krijgt een lange introductie en zelfs wat overbodige achtergrondinformatie. Na de negatieve recensie van Frank sluit Grey zijn kwelgeest op in een buitenhuis. In de wijde omtrek zal niemand Frank horen schreeuwen. Zonde, want schreeuwen gaat hij: de kok brengt hem met harde hand bij wat goed koken is. Perfect een ei bakken bijvoorbeeld: dat zou toch doodsimpel moeten zijn. Het blijkt in de praktijk een stuk moeilijker. Frank mag van Grey alleen eten als hij zijn maaltijd foutloos klaarmaakt. Falen resulteert in trek, vals spelen in slaag.

Het zal geen verrassing zijn dat Frank tegen het einde bont, blauw en hongerig is. Niettemin is zijn lijden weinig invoelbaar gemaakt. Dat ligt niet aan het spel van LeGros, hij is naast kok gelijkertijd een overtuigende en ietwat geestige psychopaat. Ook Leonard speelt als slachtoffer overtuigend genoeg, de afgunst naar zijn belager toe is bijna te... proeven. Maggio heeft de basis voor een vlotte, scherpe en psychologische martelgang, maar hij haalt rek uit zijn verhaal met nodeloze vulling. Door overdaad aan zijplot komen de twee personages minder met elkaar in aanvaring dan wenselijk zou zijn geweest. JT Frank krijgt teveel ademruimte en het publiek ook. Dit had geschifter gemoeten.

Na deze valse start kwam de hoop te liggen bij H.P. Lovecraft: één van de beste horrorauteurs van de vorige eeuw. De film WHISPERER IN DARKNESS is gebaseerd op het gelijknamige kortverhaal dat hij in 1930 schreef. De H. P. Lovecraft Historical Society stond aan de wieg van het filmproject en maakte deze adaptatie uit liefde voor de geschreven versie. Het blijft om die reden zeer trouw aan de originele vertelling, in tegenstelling tot veel andere horrorfilms die de naam vooral gebruikten voor commercieel belang.

Een waarheidsgetrouwe verfilming dus, maar geen goede. Er is gepoogd om WHISPERER IN DARKNESS te laten lijken op een genrefilm uit de jaren veertig. De film is geschoten in zwart-wit, de acteurs lijken uit die tijd te komen en het plot voelt als een oude detectivevertelling gecombineerd met science fiction en wat horrorelementen. De opbouw naar de climax loopt traag, maar de sfeer is goed. In het verhaal onderzoekt professor Wilmarth verschijningen in Vermont. Na een overstroming zijn daar resten gevonden van enorme krabachtige wezens. Hij wuift het weg als bijgeloof, maar als er vervolgens ook van dat soort wezens in de buurt schijnen rond te lopen gaat hij op onderzoek uit. Hij vindt meer dan hij hoopte.

Voor de poging tot deze genrefilm mag regisseur Sean Branney zichzelf best op de borst kloppen, maar ook alleen voor de poging. Nergens lukt het Branney om de film authentiek over te laten komen. Het zwart-wit oogt te nieuw, de acteurs proberen te hard om het acteerwerk van de jaren veertig te kopiëren en bovendien zitten en er moderne computeranimaties in. Dat de film vervolgens digitaal geprojecteerd werd helpt al helemaal niet om het gevoel van authenticiteit te waarborgen. De enige charme die er aan WHISPERER IN DARKNESS toe te kennen valt is het verhaal dat met een paar bizarre vondsten erin best zal bijblijven. Dat is toch vrij zonde voor een film die geen origineel script heeft.

Morgen zal het beter zijn. Een documentaire over Filippijnse dames die met machetes zwaaien. En een horror over twee oude mannen die jonge meisjes in hun huis lokken... om ze vervolgens te martelen vanwege hun domheid. Dat wordt spannend.