Imagine: dag 7

Voor animatieliefhebbers is Imagine vrijwel ieder jaar de moeite waard om te bezoeken. Niet dat het animatie-aanbod zo groot is -slechts twee films dit jaar, vertoond als double bill- maar je kunt er in ieder geval vanuit gaan dat je iets unieks zult zien. MIDORI-KO en SKY SONG zijn twee totaal verschillende animatiefilms, met als gemeenschap een duidelijke hang naar het surrealisme.

MIDORI-KO is visueel het meest opvallend: de film bestaat uit dertigduizend potlood- en houtskoolschetsen, een werkje dat regisseur Keita Kurosaka dertien jaar aan de tekentafel kluisterde. Je kunt niet anders dan bewondering hebben voor deze hoeveelheid werk, maar helaas moet ook opgemerkt worden Kurosaka wellicht iets teveel hooi op zijn vork heeft genomen: de animatie is soms houterig, en de figuren zien er vaak plat uit als ze over een achtergrond bewegen. Een groot probleem is dit niet. We zien liever Icarus te hoog vliegen, dan dat hij helemaal niet opstijgt. MIDORI-KO is alleen al om zijn ambitie de moeite waard om te zien.

SKY SONG is daarentegen gegoten in de meer gangbare vorm van de poppenanimatie: een vertrouwdere vorm, waarbinnen regisseur Mati Kütt de grenzen van het mogelijke opzoekt. Plotbeschrijving is overbodig: doet het ertoe dat de film vertelt over een postbode die een pakketje moet bezorgen op de maan? Waar het wel om gaat, zijn de hypnotiserend mooie beelden en de enorme hoeveelheid symboliek. Voor de liefhebber van Freud valt er in ieder geval genoeg te beleven. En ook zij die genieten van de schilderkunst van Salvador Dali, René Magritte, Max Ernst en de andere grote surrealisten, wordt een bezoek van harte aangeraden.

GONE WITH THE POPE is dan weer heel iets anders. Artistieke ambitie is nauwelijks te bekennen in deze uit de jaren zeventig afkomstige exploitatiefilm. Regisseur Duke Mitchell had na het schieten geen geld over om de film af te maken, dus de opnamen lagen decennia in zijn garage. Uiteindelijk is hij afgemonteerd door editor Bob Murawski. Mitchell kan de release van zijn film helaas niet meer meemaken, maar misschien is dat ook maar beter: wie weet wat hij ervan gevonden zou hebben dat het publiek nu in een deuk ligt om zijn serieus bedoelde scènes. Toch is GONE WITH THE POPE niet alleen een so bad it's good film; de meest vermakelijke scènes zijn toch die waaruit blijkt dat Mitchell wel degelijk over enig talent beschikte. Hoe belachelijk zijn film, over een gangster die de paus ontvoert, ook moge zijn, af en toe komt hij verrassend stijlvol en creatief uit de hoek. Overigens leidt de film wel aan een gebrek aan actiescènes, waardoor hij zich toch niet kan meten met de echte exploitatieklassiekers.

Net als de exploitatiefilm, heeft de wraakfilm de laatste jaren filnk aan populariteit gewonnen. Zelfs de beruchte raperevengefilm I SPIT ON YOUR GRAVE kreeg dit jaar een remake. Het Zuid-Koreaanse I SAW THE DEVIL is een schoolvoorbeeld van het genre: hard, compromisloos en zonder enige moraal. Regisseur Jee-woon Kim en scenarist Hoon-jung Park werken het eenvoudige concept -man zoekt wraak op de moordenaar van zijn vriendin- nagenoeg perfect uit. De vergelijking met Chan-wook Parks wraaktrilogie (SYMPATHY FOR MR. VENGEANCE, OLDBOY, SYMPATHY FOR LADY VENGEANCE) is snel gemaakt, maar I SAW THE DEVIL is minder poëtisch, rauwer en (nog) gewelddadiger. Dit is wraak voor gevorderden.

Hoewel het festival dit jaar nog geen echte meesterwerken heeft vertoond, zijn er genoeg films die alleen al om hun durf en originaliteit de moeite waard zijn: THE TROLL HUNTER, SUPER, en vandaag met name SKY SONG en MIDORI-KO. Wie zijn films goed uitzoekt, is op Imagine in ieder geval verzekerd van een programma dat je op geen enkel ander Nederlands filmfestival tegenkomt.