Imagine 2013: Dag 3

ABDUCTEE

Regie: Yudai Yamaguchi
Cast: Jiji Bû, Miho Harita & Masao Inutsuka
Duur: 95 minuten
Jaar: 2013
Waardering:

(Bevat milde spoilers)

"A film about a man who wakes up in a container, which is being moved." Zo introduceert regisseur Yudai Yamaguchi zijn claustrofobische thriller ABDUCTEE in een korte videoboodschap die voor de film vertoond wordt. Het grootste deel van de film is een effectieve, eenvoudige high-concept-thriller waarin de arme gevangene, ene meneer Chiba, erachter probeert te komen waarom hij in deze situatie is beland. Naast en onder hem bevinden zich nog meer containers met gevangenen, die al evenmin begrijpen wat er aan de hand is. Van hen horen we slechts de stemmen. De camera blijft tussen de vier muren van Chiba's container, waardoor ook het publiek het gevoel krijgt met hem opgesloten te zitten. Nooit krijgen we meer informatie dan hij. Iedere keer als hij denkt dichter bij de oplossing van het raadsel te zijn, dienen zich nieuwe mysteries aan, waarover wij samen met hem het hoofd kunnen breken.

Met die opzet doe je een impliciete belofte aan je publiek: aan het einde zal alles op een bevredigende wijze opgelost worden. Dat Yamaguchi die belofte niet nakomt, verpest voor een groot deel de film. "It has a surprising ending," verklapt hij alvast in de videoboodschap. Ja, verrassend, dat is het. Maar de gemakkelijke manier waarop alle vragen waar we mee zaten in enkele slotminuten beantwoord worden, liet ondergetekende met een bedrogen gevoel achter.

Andere kijkers vonden het overigens prachtig om te zien hoe Yamaguchi zijn zorgvuldig opgezette plot met één klap omver gooit. In hoeverre je ABDUCTEE geslaagd vindt, hangt dan ook grotendeels af van je reactie op de climax. Je kunt erom lachen, je erom verbazen, of je ziet het, zoals ik, als reden om drie sterren toe te kennen waar er anders vier hadden gestaan.

JOHN DIES AT THE END

Regie: Don Coscarelli
Cast: Chase Williamson, Rob Mayes & Paul Giamatti
Duur: 99 minuten
Jaar: 2012
Waardering:

Komedie en horror zijn moeilijke genres; een geslaagde combinatie van die twee is zo ongeveer het zeldzaamste soort film dat er bestaat. Echt goede horrorkomedies (AN AMERICAN WEREWOLF IN LONDON, EVIL DEAD 2, BRIDE OF FRANKENSTEIN) zijn op twee handen te tellen. Te veel filmmakers denken dat het knipogend opstapelen van groteske absurditeiten genoeg is om het publiek in lachen uit te doen barsten, zonder dat daarbij aandacht besteed hoeft te worden aan interessante personages en goede grappen. Zo ook Don Coscarelli. Eerder maakte hij de uitstekende komische genrefilm BUBBA HO-TEP, maar met JOHN DIES AT THE END slaat hij flink de plank mis.

De film heeft een moeilijk te volgen plot over een naderende apocalyps, die tegengehouden moet worden door een gevatte twintiger en zijn dode vriend, met wie hij telepathisch communiceert. Dat verhaaltje is een kapstok voor een grote verzameling malle visuele grappen: een deurknop die in een lul verandert en een monster met een diepvrieskip als kop, bijvoorbeeld. Tja, met zulke dijenkletsers zijn zaken als komische timing en geestige dialogen minder noodzakelijk.

JOHN DIES AT THE END is gebaseerd op het gelijknamige boek van David Wong, die we kunnen kennen van zijn vaak zeer geestige columns op Cracked.com. Zo af en toe is in de oneliners iets van zijn snedige humor terug te horen, maar vaker bewijst JOHN DIES AT THE END dat wat op papier leuk is, op film vaak gewoon niet werkt.

(Julius Koetsier)