Cannes 2013: 4 recensies

Behalve de nieuwe restauraties van LUCKY LUCIANO (1973, Francesco Rosi) en LA BELLE ET LA BÊTE (1946, Jean Cocteau) uit het Cannes Classics programmas zagen we de afgelopen twee dagen de volgende film:

LA JAULA DE ORO
Diego Quemada-Diez

Drie tieners uit Guatemala willen hun armoedige leven ontsnappen en wagen het erop. Ze beginnen aan de lange, illegale en levensgevaarlijke tocht naar de Verenigde Staten door op goederentreinen mee te liften en onderweg wat te werken om geld voor de grensovergangen bij Mexico en Amerika te sparen. Onderweg komen de goudzoekertjes een Indiaanse jongen tegen. Ondanks dat hij geen woord Spaans spreekt, nemen ze hem mee en ontstaat er een onbaatzuchtige vriendschap op een tocht waarin alles om geld en macht draait. Debutant Diego Quemada-Diez neemt de kijker mee op een afschuwelijke reis die duizenden mensen dagelijks ondernemen. De vier tieners maken hun mijlen, maar onderweg gaat alles mis wat er mis kan gaan. De hardheid wordt steeds ongemakkelijk om aan te zien, en ook het einde doet je -zeker vanaf het überfashionable en posh Cannes- wat ongemakkelijk draaien in je stoel.

MY SWEET PEPPER LAND

Hiner Saleem

Baran, een Koerdische onafhankelijkheidsstrijder wordt na de overwinning tegen zijn wil als politieman gestationeerd in een zeer verlaten grensgebied van Iran, Irak en Turkije. De streek is de Bermuda Driehoek vol wapen- en drugssmokkel, waar slechts de wetten van clanleider Aga Azzi gelden. Een andere nieuwkomer is Govend, een lerares die als ongehuwde jonge vrouw niet serieus wordt genomen door de lokale bevolking. Als er verdenkingen zijn dat Baran en Govend een relatie hebben, zijn de islamitische poppen aan het dansen. Hij is de hem resterende overmacht kwijt en zij wordt opgehaald door haar broers, omdat ze als onrein geldt. Een en ander hobbelt door tot de onvermijdelijke confrontatie tussen de politieman, clanleider en moslimbroers, want zo'n film is het. Vanaf het ietsbelovende, absurdistische begin rijgt regisseur Saleem alle western- en misdaadclichés aan elkaar totdat het niet meer serieus te nemen valt. De zwakke technische kaarten en matige acteerprestaties van de gehele cast werken ook niet mee.

LA VIE D'ADÈLE Chapitre 1 & 2

Abdellatif Kechiche

De buzz was gigantisch, maar wordt toch helemaal waargemaakt: LA VIE D'ADÈLE is dé film van Cannes 2013. Kechiches nieuwste is een drie uur durend portret van Adèle vanaf haar 17e tot haar 21e jaar. Een tijd waarin ze de liefde leert kennen in al zijn vormen. We komen haar leven binnen vlak voor de eindexamens als ze na een korte relatie met een schooljongen de wat oudere Emma ontmoet, een lesbische kunstacademiestudent met blauw haar en interessante vrienden. Adèle valt direct voor haar, maar vindt weinig begrip bij haar vriendinnen. Gelukkig is daar het einde van de middelbare school. Adèle trekt bij Emma in, en leert leven en liefhebben. Soms is dat zacht en liefdevol, zoals in de vrij expliciete seksscènes, en soms is dat keihard. Net als in de film zou je bijna zeggen. Want zo dichtbij, zo intiem en realistisch is LA VIE D'ADÈLE. Bijna geheel in close- en medium shots opgenomen kom je heel dichtbij Adèle en haar leven; een razend knappe prestatie van regie, camera en montage. En van het overtuigende talent van hoofdrolspeelsters Adèle Exarchopoulos en Léa Seydoux. Het is niet duidelijk of Kechiche aan een vervolg denkt, maar dat hopen we van harte, want wij konden na drie uur maar wat moeilijk afscheid van Adèle nemen.

THE IMMIGRANT

James Gray

Ook in zijn nieuwste werkt James Gray weer samen met Joaquin Phoenix, al pakt dat dit maal iets minder goed uit dan in bijvoorbeeld WE OWN THE NIGHT. Het is 1920 als twee Poolse zussen de tumultueuze thuissituatie ontvluchten om een nieuw bestaan op te bouwen in Amerika. Zoals alle immigranten komen ze per boot aan op Ellis Island, waar een van hen achter moet blijven voor een tuberculosebehandeling en de ander (Marion Cotillard) met hulp van Phoenix wordt gevoegd aan zijn troep actrices/prostituees. Het is volgens hem de enige manier om aan geld te komen en zij pakt het tegenstrubbelend aan om zo de ziekenhuisrekening voor haar zus te kunnen betalen. Een catch-22 situatie, die naar een confronterende finale leidt. Op de persconferentie zei Gray dat hij een eerlijke, ongekunstelde film wilde maken. Een kleine geruststelling, want het was dus Grays bedoeling om geen Hollywoodstereotypen op te voeren, maar personages te creëren die net als u en ik vele verschillende karaktereigenschappen hebben. Jammer genoeg verlang je tijdens THE IMMIGRANT al snel naar stereotypen of op zijn minst iets meer duidelijkheid, want Phoenix en Cotillard blijven zulke mysteries dat je na een goed uur de hoop opgeeft ooit nog iets om ze te gaan geven. De uitstekende acteurs en prachtige fotografie van Darius Khondji ten spijt gaat THE IMMIGRANT nooit echt leven en blijven er meer vraagtekens over dan gewenst en bedoeld, hoezeer Gray alles in de laatste melodramatische scènes ook bij elkaar probeert te vegen.