Interview Noah Baumbach

FRANCES HA is een lichtvoetige, zwart-wit dramedy over de tobbende twintiger Frances (Greta Gerwig) in New York. We spraken regisseur (THE SQUID AND THE WHALE, GREENBERG) en schrijver (THE LIFE AQUATIC WITH STEVE ZISSOU, FANTASTIC MR. FOX) Noah Baumbach op het filmfestival van Berlijn.

Het is een lichte en vrolijke film geworden. 

FRANCES HA gaat over de fantasie van Frances over haar leven. Wie ben ik, wie wil ik zijn, wat moet ik doen,  wie zijn mijn vrienden? Serieuze vragen als je eind twintig bent, maar wel met humor gebracht. En ik wilde Frances wel belonen met een hoopvol einde waarmee ze verder kan. Dat heeft ze wel verdiend, vond ik.

Is het een comedy of een drama?

Met iedere film probeer ik eigenlijk een comedy te maken, maar dat worden het uiteindelijk nooit. Mijn films zijn altijd verdrietiger dan ze zijn bedoeld. Maar FRANCES HA komt het dichtste bij dat wat ik vooraf voor ogen had.

Muziek is heel nadrukkelijk aanwezig.

Ik doe altijd mijn best om lievelingsnummers in mijn films te verwerken. Every 1's A Winner van Hot Chocolate wilde ik al in mijn vorige film, maar daar paste hij niet lekker in, dus heb ik het hier weer geprobeerd. En David Bowies Modern Love is een ode aan MAUVAIS SANG (1986) van Leos Carax waar Denis Lavant op straat danst.
 

Leek je vroeger zelf een beetje op Frances?

Ik ben nu 43 maar weet nog goed hoe het voelde om twintiger te zijn. Sindsdien is het leven me overkomen, en zijn vriendschappen veranderd. Frances zit in zo’n fase van verandering. Ik herken veel in die fase, maar verlang er niet naar terug. En zou überhaupt niet meer met z’n drieën in een klein appartement in Chinatown kunnen leven.
 

Hoe autobiografisch zijn je films?

Ik gebruik mijn herinneringen slechts als basis waarop ik verder fantaseer. The Squid and the Whale (2005) wordt altijd gezien als verwerking van mijn jeugdtrauma’s, maar ik zou dat nooit zo letterlijk kunnen doen. Ik heb afstand nodig.

Je hebt veel geschreven voor Wes Anderson. Hoe bevalt het om te schrijven zonder te regisseren?

Die scripts zijn echt helemaal voor Wes geschreven. Het is mijn missie om hem het beste materiaal te geven dat hij kan gebruiken. En als goede vrienden is dat heel gemakkelijk. Ik zou dat niet zo snel voor een ander doen.
 

Door het zwart-wit en het ontbreken van sociale media heeft de film een tijdloos gevoel.

Ik wilde een elegant, nostalgisch beeld van New York in combinatie met de portrettering van hedendaagse mensen met hedendaagse problemen. Frances heeft geen sjieke iPhone, omdat ze geen geld heeft.  En ik vind het ook erg saai om in films naar mensen te kijken die achter hun computer zitten. Schrijven met een pen is nu eenmaal veel filmischer.

Lees hier onze recensie van FRANCES HA: http://www.thecultcorner.com/recencies/frances-ha

Ronald Simons (Berlijn, februari 2013).