Cannes 2014: recensie 6 t/m 10

WILD TALES
Programma - onderdeel: Competitie
Regie:  Damián Szifron
Cast:  Rita Cortese, Ricardo Darín & Nancy Dupláa
Waardering:  

Schoolvoorbeeld van een geslaagde zwarte komedie. Origineel, bijtend en super grappig. Deze Argentijnse omnibusfilm presenteert vijf gitzwarte verhaaltjes over mensen die in een zeer onalledaagse situatie terechtkomen en alle zeilen moeten bijstellen om er nog iets van te maken of om het überhaupt te overleven. De openingssequentie zet de toon. Een man en een vrouw raken in een vliegtuig aan de praat en komen erachter dat ze allebei vroeger dezelfde jongen hebben gepest. Dat hoort de vrouw in de stoel voor hen, en ook zij blijkt de jongen te kennen. Langzaam maar zeker komen de drie er achter dat alle passagiers in de val zijn gelokt en worden gestraft voor hun gepest. En niet te zuinig ook. Iedere episode duurt rond de 25 minuten, dus er is genoeg tijd om een situatie goed neer te zetten. De productie is uitermate verzorgd en op het acteerwerk is niets aan te merken. Er had uit lengteoverweging hooguit één episode uit gemogen, maar het is ondoenlijk om uit deze vijf er een te kiezen die onderdoet voor de andere.
 

SAINT LAURENT
Programma-onderdeel: Competitie
Regie:  Bertrand Bonello
Cast:  Gaspard Ulliel, Jérémie Renier & Léa Seydoux
Waardering:  

Degelijk overzicht van de meest succesvolle jaren van modeontwerper Yves Saint Laurent, die naam maakte door de moderne vrouw neer te zetten (het smokingjasje !) en die de mode uit de sixties een flinke dosis jeugdcultuur gaf en daarmee de weg vrijmaakte voor de losse jaren zeventigmode. Een workaholic die alles gaf en iedere voor- en najaarscollectie een compleet nieuwe stijl neer durfde te zetten. Beroemd werd hij door zijn broekpak, het tonen van blote borsten en de Mondriaanjurk. Maar ook berucht om zijn wilde uitgaanleven en drank- en druggebruik. Regisseur Bonello neemt in SAINT LAURENT flink de tijd voor zijn biopic, maar gebruikt de 150 minuten weinig effectief. Alhoewel de koeiencijfers steeds duidelijk maken naar welk jaar we kijken, lijkt er maar weinig te veranderen in het leven van de ontwerper. Vertolker Gaspard Ulliel geeft alles en is overtuigend, maar zijn personage is te weinig opgetuigd en … best wel een beetje saai. Op enkele archiefbeelden van de studentenopstanden van 1968 na is het weinig in de omringende realiteit geplaatst, dus we moeten het echt hebben van het wel en wee van Yves en zijn entourage, waarvan eigenlijk ook niemand echt uitsteekt. Oftwel: een netjes binnen de lijnen ingekleurd portret, dat echte ballen mist.
 

RUN
Programma-onderdeel: Un Certain Regard
Regie:  Philippe Lacôte
Cast: Abdoul Karim,  Isaach De Bankolé & Alexandre Desane
Waardering:  

Na AFRICAN METROPOLIS de tweede lange speelfilm van Philippe Lacôte, die met RUN een wat zwalkend portret schetst van Run, een ongrijpbare man uit de Ivoorkust, die door zijn vrij beroerde keuze van vrienden van de regen in de drup terecht komt maar er steeds weer bovenop krabbelt en stug doorgaat. Rode draad is Runs moord op de premier van Ivoorkust, waar de film mee begint en waarvan je op het einde de ware toedracht te weten komt. Daar tussen door husselt regisseur/scenarist Lacôte met de chronologie en voert hij soms geslaagde (Reine Sali Coulibaly) en soms minder geslaagde (Isaach De Bankolé) bijrollen op. Wat we missen is het cement en een sturende hand om het geheel interessant te houden. Het laat je na een redelijk overtuigend eerste half uur gewoonweg koud wat er nog met Run gebeurt, omdat het scenario ons loslaat en niet meer bij de les weet te krijgen. De cast is zo-zo op zijn best, dus daar zijn ook geen wonderen van te verwachten.

 
WINTER SLEEP
Programma-onderdeel: Competitie
Regie:  Nuri Bilge Ceylan
Cast:  Haluk Bilginer, Melisa Sözen & Demet Akbag
Waardering:  

Met een lengte van maar liefst 196 minuten de langste competitiefilm van dit jaar, maar zeker een kanshebber voor de prijzen volgende week zaterdag. Onze lievelings-Turk Nuri Bilge Ceylan presenteert met WINTER SLEEP een mooigeschoten portret van een rijke Aydin (een fantastische rol van toneel- en filmacteur Haluk Bilginer) in een armoedig Turks bergdorpje. Als acteur, land- en hoteleigenaar heeft hij goed geboerd en zijn dagen slijt hij met studeren en schrijven. De dagelijkse leiding heeft hij aan een medewerker gegeven, en zijn huis wordt verder bewoont door zijn jonge vrouw Nihal en zijn zus Necla. De op het eerste gezicht uiterst aimabele Aydin wordt in superlange dialoogscènes tot wel 25 minuten per gesprek in een kwaad daglicht gesteld door zijn echtgenote en zus. Beiden zien hem als een emotieloze egoïst die hunkert naar aandacht en erkenning (het is een gewezen acteur) maar er niets voor teruggeeft. Mijn sympathie heeft hij overigens de gehele speelfilmlengte gehouden, dus de vrouwen hebben mij er in ieder geval niet onder gekregen (), maar Aydin trekt nog een wijze les door al dit gefit. Het is een genot om zo lang met deze personages rond te hangen in een lange Turkse winter. De mooiste en spannendste scène is die waarin zijn vrouw uit de goedheid van haar hart én wraak op haar man op bezoek gaat bij een arme familie. De zaal was muis- en muisstil… al was de helft mogelijk al lang en breed in slaap gevallen.
 

THE BLUE ROOM
Programma-onderdeel: Un Certain Regard
Regie:  Mathieu Amalric
Cast:  Mathieu Amalric, Léa Drucker & Stéphanie Cléau
Waardering:  

Verfilming van een verhaal van Georges Simenon is een Kammerspiel over de buitenechtelijke relatie tussen Julien (Mathieu Amalric) en Delphine (Léa Drucker). De verhoren op het politiebureau (inderdaad: geen Kammerspiel maar een Kammersspiel) geven al snel aan dat er een misdrijf heeft voltrokken, waar je pas aan het einde van deze 76 minuten durende film achterkomt. Voordat we daar zijn aangekomen en zelfs de juryuitspraak nog meekrijgen, horen we het verhaal zoals Julien dat vertelt aan de politie. Omdat met name Delphine weinig karakter krijgt, moet je alles maar aannemen hoe Julien het vertelt, en is er nauwelijks sprake van spanningsopbouw. En dat is de doodsteek voor deze relatiethriller, want wat er rest zijn lange gesprekken over vrijpartijtjes tijdens de lunch en de leugens van Julien bij zijn lieve vrouw thuis. Het was scenariotechnisch veel slimmer geweest als de kijker al op de hoogte was van de uitkomst of als er twee versies van de waarheid werden gepresenteerd waar wij uit konden kiezen. Nu staar je er naar en haal je je schouders op. Werkt vast tien keer beter in het theater.