La La Land

Ze ontmoeten elkaar op een snelweg bij Los Angeles. In de file. Zij: Marie, aspirant actrice, bezig met het leren van een tekst voor haar aankomende auditie. Hij: Sebastian, jazzpurist en –pianist bezig met vingeroefeningen op zijn dashboard. En ondanks dat de twee in eerste instantie knallende ruzie krijgen– Marie gaat zo op in haar aankomende auditie dat ze vergeet door te rijden wanneer het kan – weet je vanaf het eerste moment dat ze voor elkaar bestemd zijn.

Ja, Damien Chazelles hedendaagse musical LA LA LAND is romantiek met een grote R. Een muzikaal spektakelstuk, dat zich het best laat kijken als één lange romantische wandeltocht door Los Angeles. Gemaakt door een regisseur die ooit zelf muzikant wilde worden, met een independent jazzmusical GUY AND MADELINE ON A PARK BENCH (2009) voor het eerst van zich liet horen en zich met  een drumfilm WHIPLASH (2014) nog voor z’n dertigste als een Oscar- en Hollywoodwaardig filmmaker op de kaart zette. Want als LA LA LAND iets is, dan is het wel een ode aan het Hollywood van weleer:  de klassieke dreamfactory, vol met felle technicolor-kleuren, magische zonsondergangen en spontane MGM-zang en danschoreografieën zoals we die kennen uit TOP HAT, ON THE TOWN of SINGIN’IN THE RAIN.

Maar terwijl je die oude musicals vooral kijkt voor de zang- en dansscenes van Gene Kelly, Fred Astaire en Ginger Rogers, komt een groot deel van LA LA LAND’s charme juist voort uit het feit dat Emma Stone en Ryan Gosling – die Marie en Sebastian spelen - helemaal geen muzikale performers zijn. Niet dat ze het niet kunnen, zingen en dansen, maar let maar eens op die net niet perfecte gestrekte armen wanneer Gosling tapdanst, of die net niet gehaalde noot van Stone in een auditielied op het eind. Het blijkt een slimme manier van Chazelle om de musical voor een modern publiek toegankelijk te maken. Want zet je supersterren als Gosling en Stone in zo´n larger than life musicalwereld, blijken ze ineens even onbeholpen en stuntelig te zijn als wij.

Na die eerste ontmoeting op de snelweg, komen Marie en Sebastian elkaar steeds vaker tegen. LA blijkt een opvallend kleine plek. Wanneer Sebastian op kerstavond een vernederende klus heeft als achtergrondpianist, heeft Marie net op dat moment autopech in de buurt. En wanneer Marie met veel tegenzin naar zo´n netwerk-feestje van een of andere schrijver in de Hollywood Hills gaat, staat Sebastian daar in een glimmend pak eighties-covers te spelen.

Die ontmoetingen zijn aanleiding voor muzikale nummers, waarin Gosling en Stone, als moderne Astaires en Rogers naar elkaar toe groeien. Toch is het de bioscoop waarin Mia en Sebastian echt voor elkaar vallen. Natuurlijk, de vonken waren al over gesprongen, maar tijdens een ‘research’-date bij een vertoning van REBEL WITHOUT A CAUSE is daar de poging voor de eerste kus. Zo lief. Een nerveuze Gosling in een zijn best gestreken pak -de date was zijn idee-, Stone die te laat is, maar tijdens de openingstitels toch komt opdagen. Dan de eerste toenadering tot een kus, met op de achtergrond  het geratel van de filmprojector en de stem van James Dean die net te laat binnenkomt tijdens het gastcollege in het planetarium van Griffith Park. Badend in het licht van de projectie lijkt het even alsof de hele filmgeschiedenis goedkeurend over hun schouders meekijkt.

En eigenlijk is dat magische Hollywood constant aanwezig in Chazelles Los Angeles. De dag na die date heeft Emma Stone bijvoorbeeld een rood lerenjack aan, ala Dean in REBEL WITHOUT A CAUSE en de scene waarin ze met vlinders in haar buik naar huis loopt, doet opvallend veel denken aan Gene Kelly´s verliefde terugtocht in SINGIN´IN THE RAIN. Ook Marie en Sebastian zelf leven in de schaduw van het verleden. Sebastian droomt van een eigen muziekclub, waar hij de 52ndstreet improvisatie jazz weer nieuw leven in wil blazen. Marie heeft levensgrote posters van Ingrid Bergman boven haar bed hangen, en werkt in een koffietentje op de backlot van Warner Bros., precies naast de plek waar Bergman en Bogart hun eerste CASABLANCA-kus hebben opgenomen. Dat wegdromen met het verleden. Dat is wat Marie en Sebastian tot een koppel maakt.

Het genie van LA LA LAND is dat Damien Chazelle daar een interessante tweede laag aan toevoegt: want juist dat wegdromen, is ook het gevaar voor de prille liefde. Zijn hun dromen namelijk wel met elkaar te verzoenen? En wat betekent om je romantische verwachtingen in het licht van een economische realiteit te moeten herzien? Obstakels zijn er genoeg voor het LA LA LAND-paar. Of dat ook meteen inhoudt dat Marie en Sebastians liefde gedoemd is ten onder te gaan, daar moet je LA LA LAND toch vooral voor gaan zien. Het eindigt in ieder geval een in een wonderschone, maar bitterzoete muzikale compilatie, die tegelijkertijd een ode is aan het eindballet uit AN AMERICAN IN PARIS. Want het oude Hollywood, dat blijft altijd om de hoek kijken.