Interview Casey Affleck

Tegen wil en dank moet Lee (Casey Affleck) in MANCHESTER BY THE SEA voor zijn neefje gaan zorgen en terugverhuizen naar de plek waar vandaan hij ooit vluchtte na een tragisch ongeluk. Al snel komt hij zijn ex-vrouw Randi (Michelle Williams) tegen en wordt het verleden opgerakeld. Geen makkelijke rol voor Affleck. 'Het was wel lastig omdat ik een personage speelt dat heel veel voelt, maar alles in probeert te houden.'

Ik sprak Michelle Williams en Casey Affleck in Toronto, waar MANCHESTER BY THE SEA zijn Noord-Amerikaanse première had.

Je draagt de hele film op je schouders, want zit in bijna iedere scène.

Ik ben wel bijna de hele film in beeld, maar zo voelt het niet tijdens het maken, want je doet maar één scène per keer.

Was een lastige film om te maken, gezien de zwaarte van het onderwerp?

Het werkt goed tijdens de opnames van zo’n dramatische rol als deze om heel dicht bij een gevoel van depressiviteit te blijven, waar je heel snel naar toe terug kunt keren. Het was wel lastig omdat ik een personage speelt dat heel veel voelt, maar alles in probeert te houden. Gek genoeg was bijna iedere opnamedag hetzelfde, omdat mijn personage uiterlijk weinig verandert. Alles gebeurt van binnen.

En schud je zo’n intens gevoel makkelijk weer van je af na de opnamedag?

Het was heel fijn om naar huis te gaan tijdens de opnames en die rotgevoelens achter te laten op de set. Maar eenmaal thuis, verlang je toch wel weer naar de set. Soldaten schijnen dat ook te hebben; eindelijk thuis verlang je weer naar de oorlog.

Je speelt opvallend weinig ongeloofwaardige rollen.

Ik houd van een acteerstijl die zo dicht mogelijk bij de realiteit staat. Ik vind dat personages niet gestileerd moeten zijn, maar een hyperrealisme moeten hebben. Wat op het scherm is, moet de waarheid benaderen. Zo vergroot je de geloofwaardigheid en daarmee de emotionele band van het publiek met de personages. Ik speel bijvoorbeeld nooit een romantische gentleman, omdat dat nou eenmaal grote leugenaars zijn. Zo iemand bestaat niet. Iedere romance die ik heb gehad, leidde uiteindelijk wel een keer in tragedie, dus die personages boeien mij niet. De getroebleerde personages juist wel.

Hoe ben je het vak ingerold? Of was het een worsteling?

Ik ben gaan acteren, omdat ik niet meer in het honkbalteam mocht, want dat was wat ik echt wilde doen. Toen ben ik een acteerklas gaan doen. Vlak voor de zomer vroeg de leraar of ik in een musical wilde spelen. Ik vroeg wie er nog meer mee deden en hij antwoordde dat er negentien meisjes meededen en geen enkele jongen. Ik had dus de keuze tussen een zomer lang op de bank zitten bij honkbal of met negentien meisjes een musical voor te bereiden. En zo begon de rest van mijn leven (lacht). Maar het ging niet gemakkelijk. Omdat ik compleet toondoof ben, werden alle solo’s van mij weggehaald. Maar dan nóg het was een van de beste zomers van mijn leven.

Amazon Studios is betrokken bij deze film. Wat zegt je dat over de veranderende filmwereld?

De filmwereld is een vreemde wereld; het heet een industrie, maar wel eentje die uiteindelijk gebaseerd is op emotie. De meeste films verliezen geld, maar toch wordt er in sjieke kamers van grote filmmaatschappijen toch steeds weer gegokt dat een nieuw project geld gaat opleveren. Is het niet zo, dan verdwijnt de persoon die destijds de beslissing maakte, en wordt vervangen door een nieuwe. En steeds opnieuw op basis van een emotionele beslising. En nu zijn het misschien Amazon en Netflix die veel films produceren. Mij maakt het niks uit wie geld geeft: zolang er maar films gemaakt kunnen blijven worden. Er verandert altijd wat.

Maar ziet ook het effect van de populariteit van televisieseries op de filmindustrie.

Klopt, dat zie je alleen al de schrijvers: omdat televisie meer verdient, gaan veel schrijvers alleen nog maar voor televisie schrijven, omdat ze hun kinderen op een privé-school willen hebben. Met als resultaat dat het filmaanbod verschraalt. Verhalen zullen altijd verteld worden, maar niet meer op de traditionele manier. Het is een hele jonge kunstvorm en ik verwacht op termijn een telefoontje waarin iemand zegt dat films niet meer worden gemaakt, dus ik probeer er nu maar zoveel mogelijk van te genieten. Het is onvermijdelijk dat we in de toekomst alleen nog maar met een VR-bril zullen gaan kijken en onderdeel van het verhaal gaan worden. Daar zal de volgende generatie grote stappen in gaan zetten.

Ronald Simons (Toronto, september 2016)