Interviews True History of the Kelly Gang

Australië, 19e eeuw. Ned Kelly (George MacKay) is van jongs af aan in de leer bij de beroemde struikrover Harry Power (Russell Crowe). Wanneer zijn moeder gearresteerd wordt, neemt Ned geen genoegen meer met het overvallen van kleine postkoetsen. Ned verzamelt een groep rebellen om zich heen om een opstand te plannen tegen de Britse overheersers. Een onvermijdelijke clash tussen de vrijbuiters en autoriteiten lijkt in de maak… Regisseur Justin Kurzel verfilmt in True History of the Kelly Gang de gelijknamige befaamde roman van Peter Carey; een meeslepend verhaal over de “rise and fall” van een legendarische Australische schurk.

Hoe was de sfeer op de set?

Essie Davis 

Spannend. Iedereen wist uiteraard dat Justin mijn echtgenoot is, maar ik werd niet anders behandeld dan de andere acteurs. Justin schreeuwt iedereen toe met opmerkingen als ‘Stort je er nu in! Waar wacht je nog op?’. En op de eerste draaidag kreeg ik als opdracht: ‘dit zijn je kinderen, wees een moeder voor ze’.

Charlie Hunnam 

Justin doet ook alles zelf. Op zijn set is het opvallend rustig, omdat hij liever alles zelf doet en dus met een kleine groep werkt. Omdat hij dus met weinig mensen hoeft te overleggen, kan hij alle aandacht aan de acteurs geven. Justin coacht je echt door zo’n draaidag heen.

Hoe bereid je je voor op zo’n historische rol?

Essie Davis

Nou, er is héél veel geschreven over Ellen Kelly, en dat heb ik allemaal gelezen (lacht). Maar ik denk dat ze trots zou zijn wat ik van haar rol heb gemaakt. Ze was een vrijgevochten, seksuele vrouw. Een echte overlever ook; ze werd ouder dan bijna al haar kinderen en haar vijanden. En je gaat er meestal van uit dat mensen vroeger totaal anders waren dan we nu zijn, maar hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat ze grotendeels hetzelfde zijn. Zo getransformeerd zijn we echt niet. We filmden in de gevangenis waar Ned is opgehangen.

Voelde het ook echt als een familie?

Charlie Hunnam

Jazeker, we deden alles samen. De hele cast en crew sliep in hetzelfde hotel, dus na de opnames gingen we altijd samen eten. We hingen echt de hele tijd met elkaar rond. Het was natuurlijk wel weird dat ik intieme scènes met Essie had, waarbij ik liever wat meer privacy had gehad en niet de blik van haar echtgenoot in mijn nek (lacht).

Geloof je in karma en dat je krijgt wat je verdient?

Charlie Hunnam

Ja, ik denk dat de investering in liefde en in vriendschappen zich wel uitbetaalt. Ik ben net vier dagen op reis geweest met een filosofieprofessor en we spraken zestien uur per dag over de vraag: hoeveel van wat je dagelijks geeft, is echt jouw intentie? Als je echt aandacht en liefde geeft, plaats je je op één lijn met God, en kun je een houding van echte gratie en genade bereiken. Eerlijk gezegd was ik die vier dagen compleet stil en luisterde alleen maar om me niet te verraden als een complete idioot (lacht).

Keek je in het begin van je carrière op tegen een bepaald persoon of had je een mentor?

Charlie Hunnam

De eerste tien jaar van mijn werkleven was ik compleet geobsedeerd door Daniel Day-Lewis.

Je hebt alles zelf in de hand gehouden, is de film de echte director’s cut geworden?

Justin Kurzel 

Ik had complete vrijheid, dus ja: dit is echt de film geworden die ik wilde maken. En dat is een kans die maar weinig filmmakers hebben in deze tijd van studiobemoeienissen. Klein nadeel: als het niet goed is, ben ik verantwoordelijk! De filmgoden zijn niet echt gunstig gezind geweest voor Ned Kelly-speelfilms. Justin Kurzel Klopt, ik keek er daardoor ook best tegen op. Er leek een soort vloek te liggen op die baard van Ned. Iedere keer dat iemand die baard op deed, zoals Mick Jagger in 1970 ging het mis. Er is een algeheel gevoel dat de 25-jarige Kelly in zijn eentje heel wit-Australië karakteriseert. Probeer dat maar eens in een film neer te zetten.

Is de titel dan ironisch? Is dit niet het ware verhaal?

Zeker niet, de film en die titel zijn voor ons een provocatie. We willen de kijker meeslepen in de gefictionaliseerde wereld van een kind dat wild om zich heen sloeg en na zijn dood door zeer uiteenlopende groepen tot een mythe, een symbool is gemaakt voor iets dat hen goed uit kwam. Zijn identiteit is gestolen en misbruikt voor allerlei onzin. Vandaag de dag zijn er in Australië Ned Kelly-taarten, -nachtclubs en -haarproducten, en hij werd zelfs gebruikt tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen. Musea weten ook niet goed wat ze met hem aan moeten; is hij een held of een crimineel? Rechtsextremisten gebruiken hem bijvoorbeeld als een symbool van wit-Australië.

Welke filmische inspiratiebronnen had je in je hoofd?

Niet dat ik mijzelf op hetzelfde niveau wil plaatsen, maar Apocalypse Now was de film waar ik door geïnspireerd was. Met Ned Kelly wilde ik hetzelfde effect sorteren als Coppola voor elkaar kreeg: dat je langzaam maar zeker in het hoofd van Colonel Kurz wordt getrokken en Martin Sheen de persoon wordt waar hij op jaagt. In mijn film wilde ik door de specifieke montage, het productiedesign en camerawerk datzelfde gevoel van een koortsdroom bereiken. De scope van de film gaat dan ook van groots naar smal om de kijker mee te voeren naar Neds afdaling naar hel en waanzin.

Was je door de casting van een icoon als Russell Crowe niet bang dat zijn status de film zou overschaduwen?

Hij speelt de in Australië enorm bekende, historische figuur Harry Power, en ik wilde daar echt recht aan doen door een fantastische, Australische acteur hem te laten spelen. Wat hem zelf aansprak in de rol was de kwetsbaarheid van Harry. Terwijl zijn leven er bijna op zit en in eenzaamheid zijn dagen slijt, moet hij de twaalfjarige Ned mentoren terwijl je al snel door hebt dat Harry Ned meer nodig heeft dan andersom.

Hoe heb je de vier acteurs klaargestoomd tot een hechte club?

Niet veel mensen weten dit, maar om ervoor te zorgen dat deze vier jonge jongens van rond de twintig echt een bendegevoel ontwikkelden, heb ik ze geboekt in een van de grootste poptempels van Melbourne. Ik zei: jongens: over drie weken treden jullie op voor drie-, vierhonderd mensen en ik wil dat jullie een heel album van punknummers gaan maken. Hier zijn de instrumenten en vier jurken, succes. Drie weken later hadden ze twaalf nummers en traden op als Flashlight. Twee nummers zitten ook echt in de film. En de dag na het optreden was de eerste draaidag, en liepen ze als een hechte bende de set op. Missie geslaagd. 

Op welk moment in je leven en carrière kreeg je deze rol?

George MacKay

Op een heel belangrijke. Ik was vorig jaar heel erg bezig met het definiëren van mijzelf en mijn carrière. Toen ik over de rol hoorde, belde ik mijn vader, die Australisch is. Hij praatte honderduit over het land en zijn familie, die ik nauwelijks ken. Dus het aannemen van de rol van Ned Kelly heeft me op een reis gezet naar mijn eigen wortels en identiteit. We hoorden dat je drie weken in een punkband hebt gezeten. Haha, OMG de voorbereidingen waren een enorme investering. Justin wilde dat ik de Australische cultuur echt zou doorgronden, dus ik ben maanden voor de eerste draaidag daarheen gereisd voor research. Ik heb tientallen Ozzie films gekeken en Ozzie bands geluisterd, heb weken op een boerderij gewoond, met paarden getraind en dus zelfs in een punkband gezeten, het was eigenlijk gekkenwerk. Het enige dat me niet lukte, was een baard groeien. Na drie maanden had ik pas twee centimeter baardgroei, dus die baard hebben we maar laten zitten (lacht).

Thomasin McKenzie 

Ik denk dat het een slimme keuze was, omdat je in de film nu de man ziet in plaats van de mythe. Het opende echt de deur om geen feitelijk relaas te filmen, maar de energie van deze jonge, losgeslagen jongens te pakken. Deze tijd lijkt me voor jullie een hele bijzondere, omdat jullie beiden als twee jonge acteurs nu aan hele grote projecten zoals 1917 en Jojo Rabbit werken en ook een publiek figuur worden. Thomasin McKenzie Ik had van tevoren geen flauw idee wat ik moest verwachten van dit leven. Ik realiseer me eigenlijk nu pas hoeveel erbij komt kijken behalve het opnemen van een film. Zo’n heel promotiecircus en deze hele festivalkermis had ik me vooraf niet gerealiseerd. Maar ik voel me natuurlijk wel geprivilegieerd dat mijn stem en mijn woorden potentieel miljoenen mensen bereikt. Dat is eng, maar ook een privilege.