West Side Story

De oorspronkelijke filmmusicalklassieker WEST SIDE STORY (1961) staat nog altijd als een huis, dus heeft een remake bestaansrecht? Steven Spielberg beantwoordt de vraag met een duidelijke ja.

Robert Wise' verfilming van de Broadwaymusical uit 1957 is een meesterwerk, waarvan de invloed nog altijd te zien is in de beeldtaal van niet alleen musicalfilms, maar ook actieblockbusters. De film is echter behoorlijk gedateerd. Het meest opvallende voorbeeld is natuurlijk het gebruik van brownface: de hoofdrol van de Puerto Ricaanse Maria wordt gespeeld door de witte Natalie Wood onder een laag schmink. Maar ook het theatrale acteerwerk en de ouderwetse slang in de dialogen ('you tell 'em, daddy-o') kan hedendaags publiek afschrikken. Bovendien is ons begrip van de sociale problematiek waar het verhaal over gaat in zestig jaar natuurlijk veranderd.

Daarbij: de musical is een bewerking van Shakespeare's Romeo en Julia, en dat stuk is ook talloze malen in nieuwe versies uitgevoerd en verfilmd, dus waarom zou er maar één verfilming van West Side Story moeten zijn? Of Spielberg de juiste persoon is om de update te maken, was eigenlijk de grotere vraag. Zijn READY PLAYER ONE gaf te vrezen: daarin liet Spielberg zien hoe je vooral níet met klassiekers om moet gaan. Maar die film keek terug naar een deel van de popcultuur dat deels door Spielberg zelf is vormgegeven. WEST SIDE STORY is een van de films die hém inspireerde, en misschien is dat waarom het Spielberg hier wel lukt een nostalgische film te maken die niet verdrinkt in nostalgie. Spielbergs WEST SIDE STORY heeft respect voor het origineel, maar is niet bang om te moderniseren.

We zien het meteen in de openingssequentie: Spielberg maakt een variatie op de iconische vogelvlucht boven New York City waar de Wise-versie mee begint. We zweven hier echter niet hoog boven flats, maar laag bij grond over puin. Het territorium van de Sharks en de Jets, de rivaliserende jeugdbendes waar de film om draait, is aan het veranderen. Hun wijk gaat tegen de vlakte om plaats te maken voor apartementen die zij nooit zullen kunnen betalen. Die focus op gentrificatie is een van de slimme toevoegingen van Spielberg en scenarist Tony Kushner. De witte Jets en de Puerto Ricaanse Sharks hebben een gedeelde vijand, voortdurend zichtbaar door de vervallen panden, maar zelden erkend door de vechtende bendes.

De muziek van Leonard Bernstein en de teksten van de dit jaar overleden Stephen Sondheim zijn onverwoestbaar, evenals het tijdloze verhaal van de star-crossed lovers. Ansel Elgort en de debuterende Rachel Zegler hebben allebei het betoverende charisma voor een mooie Tony en Maria. Maar de show wordt regelmatig gestolen door de bijrolspelers: Ariana DeBose is een gepassioneerde Anita en Mike Faist maakt de agressieve Jet-knul Riff een stuk minder karikaturaal en intelligenter dan in het origineel. Laatstgenoemde acteurs hebben allebei Broadway-ervaring, zoals een groot deel van de cast, en dat is goed te zien. Spielberg gaat voor zang- en danstalent boven naamsbekendheid. De enige twee grote Hollywood-namen in de cast zijn Ansel Elgort en Rita Moreno (Anita in de eerste film); van de andere acteurs máákt Spielberg filmsterren.

WEST SIDE STORY is geen LA LA LAND: deze mensen kunnen zingen en dansen, en Spielberg laat dat zien. In eenvoudige, spectaculaire shots die de vurige choreografie tot zijn recht doen komen. Wat is het lang geleden dat een regisseur zo uit durfde te pakken! (Of, CATS in acht nemend: dat een regisseur zo uit durfde te pakken en die ambities ook waar maakte!)

De sets zijn vaak even sprookjesachtig artificieel als in het origineel, maar hier vormgegeven met de (meestal onzichtbare) hulp van digitale effecten. Spielbergs filmtaal is nog altijd klassiek – als hij niet hoeft te knippen, doet hij dat niet – maar soms ook rauw, met handheld shots en intense close- ups. Kortom, Spielbergs WEST SIDE STORY is een huwelijk tussen klassiek en modern. Het is eigenlijk nog te vroeg om het te zeggen, ik zou hem eerst nog een paar keer moeten zien (en dat zal zeker gebeuren), maar ik durf te vermoeden dat WEST SIDE STORY in de Spielberg-top 5 hoort.