Predator: Badlands

Wát een jaar voor de Predator-fans (en ja, die bestaan). Met maar liefst twee prima Predator-films, waarvan de beste na lange jarenlange afwezigheid de buitenaardse jager eindelijk weer eens op het witte doek laat gloreren. Dat hadden we een tijd terug niet durven te voorspellen voor dit pulpmonster.

Van de sciencefiction-monsters uit de stal van 20th Century Fox speelde de Predator altijd de tweede viool ten opzichte van die zure diva van een Alien. Misschien zelfs een klootviool, want na zijn debuut waarin hij Schwarzenegger & co op het menu zette, gingen de vervolgen van kwaad tot erger met de Alien vs Predator-films als ultieme dieptepunten. Maar dat was voordat filmmaker Dan Trachtenberg nieuw leven in de fanfavoriet blies met PREY (2022), dat om totaal onverklaarbare wijze linea recta op Disney+ werd gekwakt.

Dom, dom, dom, want het was met afstand de beste sinds 1987 (sinds de eerste dus). Dat het geen toevalstreffer was, bewees regisseur/scenarist Dan Trachtenberg eerder dit jaar met het vermakelijke PREDATOR: KILLER OF KILLERS, óók op Disney+. Een paar verhaaltjes uit deze geanimeerde anthologie hadden in opgerekte liveaction-vorm helemaal niet misstaan in de bioscoop. Maar dat Trachtenberg als culturele erfgoedhoeder van de franchise écht van Predator-wanten weet, onderstreept hij ten overvloede met BADLANDS.

Waar de Alien-reeks op zijn best smakelijke maar wel echt oude wijn in nieuwe zakken opdient en in de slechtste gevallen afzakt tot saaie flauwekul als de recente ALIEN: EARTH-tv-serie, kiest Trachtenberg voor vernieuwing en verandering. Met BADLANDS haalt-ie in wezen een James Cameron-truc uit (die de Terminator voor het vervolg van bad naar good guy transformeerde). Een sympathieke Predator als held, die vaker zelf prooi is dan jager? Het is een twist die verrassend goed uitpakt. Helemaal doordat de film de buitenaardse ugly motherfucker een bijzonder geestige sidekick geeft in de vorm van een gehalveerde androïde (Elle Fanning), die van dezelfde lopende band kwam rollen als de robots uit het Alien-universum.

De setting mag er trouwens ook zijn: een planeet die de astronomische evenknie is van Australië: praktisch elk dier en organisme is giftig, gevaarlijk en/of dodelijk. Wat dat betreft doet deze Genna niet onder voor de fantasierijke wereld van de animatieserie Scavengers Reign – ook al zo’n aanrader trouwens (alleen niet voor een bezoekje). De omkering van de formule waarin het beest de goeie gast is, is niet de enige vondst die Trachtenberg uit zijn mouw schudt in deze buddy movie die naarmate hij vordert steeds meer lijkt op de zelfverzekerde flair en tongue in cheek-knipogen waar James ‘Guardians of the Galaxy’ patent op heeft. En waar de voorgangers van het bescheiden budget een deugd moesten maken, gaan hier alle stoppen los met een visual effects-festijn van dure jongens als Weta en ILM en een gevechtschoreografie dat elk predatorhart harder doet kloppen.

Of PREDATOR: BADLANDS ook de doelgroep buiten de fanboys en -girls aan zal spreken? Dát lijkt me een behoorlijke gok. Maar als die goed uitpakt, dan kan het niet anders of de eerste puike Alien vs Predator uit de filmgeschiedenis krijgt het groene licht.