Superman

James Gunns superkracht was dat hij met absolute b-garnituur nog een Michelinsterren waardig feestmaal wist te prepareren zoals THE SUICIDE SQUAD en drie GUARDIANS OF THE GALAXY-films, maar om de zoutloze Superman-franchise uit het slop te trekken heb je meer nodig. Zoals een perfect gekozen cast, de branie om schaamteloos het onhippe gezinsvriendelijke karakter van de stripheld te omarmen en eh… een keffertje met een cape. Check, check en dubbelcheck.

Is het een trein, een vliegtuig, een raket? Nee hoor, het is een reboot van een bijna ten dode opgeschreven franchise die met een ongelooflijke rotvaart uit de startblokken schiet. SUPERMAN verpilt geen seconde aan de zoveelste hervertelling van de ontstaansgeschiedenis -kan prima in een bijzin- of de opbloeiende liefde tussen Clark Kent/Superman (David Corenswet) en Loïs Lane (Rachel Brosnahan), want die stevenen al in scène twee af op een stevige relatiecrisis. Nee, de film begint lekker met een dieptepunt, althans voor de titelheld die gebroken neerstort na zijn eerste verloren gevecht. Een beetje positief ingestelde superheld zou the only way is up denken, maar dat is niet zoals aartsvijand Lex Luthor (Nicolas Hoult) zich de zaken voorstelt.

Wat volgt is ongegeneerd popcornvermaak, maar vergis je niet! Superman zag niet voor niks het levenslicht in de Grote Depressie (die van de jaren dertig van de vorige eeuw, niet de cinematografische periode toen Zack Snyder de sleutels van de DC-franchise in zijn klauwen had en eigenhandig de gans met de gouden eieren de nek omdraaide) als escapistisch zonnestraaltje. Anno 2025 kan een rechtschapen braverik ook tegengif zijn tegen allerhande narigheid op het wereldtoneel. Je hoeft in ieder geval geen diepgaande semiotische analyse op Gunns schrijverij los te laten om parallellen te trekken tussen de oorlogszuchtige invasiemacht van fantasiestaatje Borovia en die Rusland, of om in Hoults Lex Luthor Trumpiaanse trekjes te ontwaren (met meer dan een vleugje Musk). Koren op de molen van rechtse rakkers als die van Fox News, die de film ongezien al aan het kruis nagelen als verwerpelijke immigrantenpropaganda.

Het is dat de film van voor tot achter vol zit met de onvermijdelijke visuele effectenporno (van een vermakelijke Stitch van Godzilla-achtige proporties tot vermoeiende dimensionele scheuren, pixelrivieren en domino d-day met wolkenkrabbers), anders zou ‘ouderwets’ wel het beste predicaat zijn voor dit vaardige, vlotte, volle en vrolijke entertainment. Met een Superman die gewoon zijn onderbroek over zijn maillot aantrok en tussen al het cgi-geweld nog een momentje vrijmaakt om een eekhoorntje te redden. Het spel tussen gemeend en ironie beheerst Gunn als geen ander en daarmee geeft hij Superman & co de beste kaarten om het geplande filmuniversum met een big bang te laten starten. De achilleshiel van het hele project is alleen dat we na 30+ Marvels en decennia aan superhelden zo’n beetje alles wel al een keer gezien hebben. Met uitzondering dan van Krypto, het vuilnisbakkenbeestje dat het schier onmogelijke presteert: de show stelen van de perfect gecastte Corenswet en Brosnahan.

Maar wat zouden we stiekem graag eens naar een parallel universum of alternatieve tijdlijn afreizen om te zien hoe de James Gunn die in 2010 de geestige maar ook naargeestige SUPER maakte, nu zou maken als hij op dat pad verder was gegaan. Het zou beslist geen franchisebegin zijn geweest, maar waarschijnlijk wel uitdagender en orgineler. Haal ‘m alsnog in, want die film is crimineel ongezien. En gemaakt voor een budget waar de cateraar van SUPERMAN nog geen dag van kan koken.