Harry Potter and the Deathly Hallows Part 2

Het is geen overstatement om nu al te stellen dat HARRY POTTER AND THE DEATHLY HALLOWS: PART 2 waarschijnlijk het belangrijkste filmevenement van dit decennium is en zal blijven. Miljoenen fans over de hele wereld keken reikhalzend uit naar het laatste deel van een van de meest lucratieve filmserie ooit. En ze zullen niet teleurgesteld zijn: het laatste deel is het beste van de serie. Maar voor zij die geen Potterfanaten zijn, betekent dat helaas niet zo veel.

Beide delen van DEATHLY HALLOWS kampen namelijk met dezelfde problemen als alle andere films uit de serie: vanwege de ‘noodzaak' het boek zo letterlijk mogelijk te verfilmen, raast de film op te hoge snelheid door een te grote hoeveelheid plotinformatie. Dit maakt de film voor mensen die het boek niet gelezen hebben vaak onbegrijpelijk. Mensen die het boek wel gelezen hebben zien niet meer dan een oppervlakkige samenvatting van een verhaal dat ze al kennen. Waarom veel van hen dat prefereren boven een vrijere interpretatie is een raadsel. De beste boekverfilmingen blijven doorgaans niet al te trouw aan het bronmateriaal. Denk aan THE GODFATHER, ONE FLEW OVER THE CUCKOO'S NEST en het merendeel van Stanley Kubricks oevre. Waarom zou een filmmaker met een persoonlijke visie zijn tijd verspillen aan het letterlijk hervertellen van een bestaand verhaal?

Potterfans kijken de films echter doorgaans niet als op zichzelf staande werken, maar slechts als illustratie van de boeken. Daarom leidt de kleinste wijziging ten opzichte van het originele verhaal vaak tot miljoenen woede-uitbarstingen. Dat slaafse brongetrouwheid voor warrige en oppervlakkige films zorgt, lijkt de fans niet te deren. David Yates is gehoorzaam aan zijn publiek en geeft het wat het wil: alle belangrijke momenten uit het boek, maar zonder enige diepgang. Belangrijke gebeurtenissen worden gepresenteerd en dan weer vergeten. Het meest duidelijke voorbeeld is de romantische relatie tussen twee personages, die compleet uit de lucht komt vallen, en waarnaar vervolgens slechts een keer of twee gerefereerd wordt. Waarom zit dat ‘subplot' überhaupt in de film? Omdat de fans anders boos zouden worden.

Goed, David Yates is geen groot verteller. Visueel is hij echter een uitstekend regisseur. De liefhebber van duistere fantasy kan zijn hart ophalen bij zijn sfeervolle scènes op Harry's toverschool Hogwarts, die meer dan ooit afkomstig lijkt te zijn uit een gothisch horrorverhaal. Ook met actiescènes weet hij raad, getuige de spectaculaire finale. Zijn grootste verdienste is echter de dreigende sfeer die gedurende de hele film in de lucht hangt. Dat de Potterserie door de jaren heen steeds volwassener is geworden, is duidelijk, en DEATHLY HALLOWS 2 is dan ook geen film voor al te kleine kinderen.

Potter zelf is niet bepaald een interessante protagonist, maar gelukkig heeft de film genoeg vermakelijke bijrollen om te blijven boeien. Met name de heerlijk schmierende Alan Rickman als antiheld Severus Snape en Ralph Fiennes als de angstaanjagende schurk Voldemort blinken weer uit: hun rollen waren altijd al de hoogtepunten van de films, en ook hier stellen ze niet teleur.

Dat de fans de afsluiter van de serie prachtig zouden vinden, stond al zo goed als vast. Aangename verrassing is echter, dat de film ook voor niet-ingewijden prima vermaak biedt. Ondanks het matige verhaal weet Yates met zijn sterke regie de aandacht vast te houden. DEATHLY HALLOWS PART 2 is een onderhoudend en bij vlagen aangenaam duister fantasy-epos; meer niet, maar meer hadden we ook niet kunnen verwachten.