Waargebeurde film over de bevlogen leraar Dulaine, gespeeld door Antonio Banderas, toont hoe een groep New Yorkse probleemkinderen niet alleen de rumba en tango leren, maar ook doorzettingsvermogen en zelfrespect.
De songteksten van Bob Dylan staan open voor allerlei interpretaties en HOW MANY ROADS geeft een aardige doorsnede van de betekenis die zijn liedjes voor mensen hebben.
Dankzij de onnodige, filmische middelen om dit conventionele, theatrale stuk op te leuken, en de bijna schmierende rol van Pascal Greggory, is Gabrielle een mislukt project van Chéreau geworden.
Zonder veel budget zet debuterend regisseur Dunmore de tomeloze losbandigheid van John Wilmot zo overtuigend neer dat de verdorvenheid van het scherm spat.
Regisseur Gomes maakt in anderhalf uur inzichtelijk dat vanaf 1941 miljoenen Brazilianen het gebied ontvluchtten en al hun bezittingen achter lieten om in het Amazonegebied te gaan werken.
Na vijf kwartier slapstick in dit onvergetelijke voorbeeld van Nouvelle Vague-cinema vergt het grote zuurkool-met-worst gevecht aan het einde wel iets teveel van de kijkers.
Met A Little Trip to Heaven probeert de IJslandse Kormákur een Joel & Ethan Coen-effect van misdaad en intrige op de kale vlaktes tevergeefs te bereiken.
Shadow: Dead Riot neemt slechts een hele korte aanloop voordat het los gaat, en kan worden omschreven als een zombie/kungfu-avontuur in de vorm van een women in prison-film.
