AFFF 2008: Dag 6

Echt, ik was mij er gisteravond in Tuschinski heus wel van bewust dat ik zat te vloeken in de Italo-kerk, maar ik kon mijn lachen een aantal keer gewoon echt niet inhouden tijdens Mother of Tears: The Third Mother, de nieuwste film van Dario Argento.

Mother of Tears was namelijk om te huilen. En dat is op zichzelf niets nieuws, want de laatste jaren heeft Argento, regisseur van genremeesterwerkjes als Profondo Rosso en Suspiria, nooit meer overtuigd, maar dit keer is het extra vervelend, omdat hij met deze film de trilogie afsluit die zo sterk begon met Suspiria en Inferno.

De zwakke punten zijn helaas ontelbaar, en dan reken ik de futloze acteerprestaties van real life dochter Asia Argento en cultfiguur Udo Kier niet eens mee, want in de meeste italo-horrorfilms wordt aan acteursregie weinig aandacht besteed. Aan Mother of Tears, dat gaat over de ontketening van 'de moeder der tranen' in Rome, rommelde werkelijk van alles. De als mooiste en meest boosaardige heks voorgestelde Derde Moeder blijkt bijvoorbeeld een snol met lelijke make-up en siliconen borsten, het heksensabbat een oubollige parenclub en de metamorfose van Rome tot een pandemonium wordt opgeroepen door wat mensen die aan elkaars jasje trekken. Het enige pluspunt was eigenlijk dat Julian Sands niet meespeelde.

Op de derde plaats om de Silver Scream Award prijkt de Amerikaanse horrorcomedy Fido over een toekomst waarin iedere dode automatisch een zombie wordt, maar waarin het bedrijf ZomCom zorgdraagt dat het zombie-probleem onder controle blijft. Zombies krijgen namelijk een halsband waardoor hun vleesbehoefte verdwijnt en ze als dociele goedzakken werken als hulp in de huishouding en in fabrieken. In het gezin Robinson sluiten zoonlief en moeder (Carrie-Anne Moss) vriendschap met hun eerste zombie, een onherkenbare rol van de Schotse komiek Billy Connolly. Met een Pleasantville-achtige jaren vijftig sfeer is Fido een weelderig geproduceerde, originele zombie-comedy, die hooguit wat teveel op een idee voortbouwt.