Die Unerzogenen

"Ik ben zo ontzettend blij, ik geloof dat ik ga huilen," stamelde Pia Marais tijdens de uitreiking van de Tiger Award voor haar debuutfilm DIE UNERZOGENEN. Met de award krijgt de in Zuid-Afrika geboren, en gedeeltelijk in Zweden en Spanje opgegroeide Marais een bedrag van 10.000 euro, een televisie-uitzending van haar film op de VPRO en een tour langs de Nederlandse filmhuizen.

Stevie is een veertienjarig meisje met vieze nagels. Naar school gaat ze al een tijdje niet meer en veel druk om die draad weer op te pikken is er niet, want van haar moeder mag ze alles doen wat ze zelf wil. Haar Portugese vader Axel komt aan het begin van DIE UNERZOGENEN na vijftien maanden uit de gevangenis, maar dealt er direct weer lustig op los. Met een groep drinkende en drugsgebruikende nietsnutten bewonen ze een gekraakte villa, waar 's ochtends vroeg als ontbijt een biertje en een peuk worden genuttigd.

Het meisje fantaseert de hele dag dat ze een heel ander, rijk leven heeft. Zo breekt ze bij mensen in en steelt fotoboeken, waarna ze thuis de uitgeknipte hoofden van zichzelf en haar ouders op de hoofden van die anderen plakt. Zo verzint ze een heel ander leven waarin alles mogelijk is. Ook loopt ze met pruiken rond, verspreidt ze leugens uit een gestolen dagboek van een welgesteld meisje en tekent ze maskers op haar gezicht: Stevie wil alles behalve zichzelf zijn.

De stijl van DIE UNERZOGENEN is die van de direct cinema zoals we kennen van de Belgische filmmakers Jean-Pierre & Luc Dardenne. Marais heeft voor dit sterke debuut de vaste cameraman van Carlos Reygadas weten te strikken, en dat is een uitstekende keuze gebleken, want met veel point-of-view shots en weinig kunstmatig licht maakt cameraman Diego Martinez Vignatti een heel intiem, ongepolijst portret van een verloren meisje van veertien.