Carnage

Het huisarrest dat Polanski in 2009 door de Zwitserse regering kreeg opgelegd zal hem niet in de koude kleren zijn gaan zitten en lijkt nu zijn sporen al te hebben nagelaten. In zijn nieuwste film, CARNAGE, sluit hij namelijk twee echtparen op in een appartement en laat ze bikkelhard de strijd aan gaan. Niet met hun vuisten, maar met woorden: achterbaks, met steken onder water en vaak ook recht voor zijn raap. Dat levert een tenenkrommende en zelfs claustrofobische film op, maar boven alles is CARNAGE gewoon hilarisch.

Vertrekpunt: twee ventjes slaan elkaar verrot in het park. Eentje verliest een tand: barbaars gedrag, maar ook kinderen eigen. De ouders van de dader komen langs in het appartement van de ouders van het slachtoffer, want beide echtparen zijn uiterst sociaal en zullen dit varkentje beschaafd met elkaar wassen. Maar wat begint als een gesprek aan de koffietafel (met opgedrongen appeltaart) eindigt als een zuipfestijn, waarbij de whisky van de gastheer zelfs aanzet tot een braakpartij over de zeldzame kunstcatalogus van de gastvrouw (of was het toch die appeltaart die zo misselijk maakte?).

Ondertussen wisselen de allianties tussen de vier ruziemakers, ontstaan en sneuvelen er vooroordelen die de personages over elkaar hebben en gaat het beschaafde gepraat vaker wel dan niet over in geschreeuw. De regie en het scenario zijn hierbij feilloos. Het kan niet anders of Polanski putte uit zijn eigen gevangenschap, want elke poging die hij zijn personages laat ondernemen om aan hun setting te ontkomen laat hij falen. De ruimte blijft te krap voor vier kemphanen en dat is precies wat de film tergend houdt. Hij baseerde dit verhaal op het Franse toneelstuk God of Carnage, van toneelschrijfster Yasmina Reza, dat ook al op Broadway te aanschouwen was.

Maar de film is vooral een acteursfilm, want CARNAGE wordt door niet de minste sterren gedragen: Jodie Foster, John C. Reilly, Kate Winslet en Christoph Waltz zijn alle vier fantastisch. Foster en Reilly zijn hardwerkende en vermogende arbeiders (hun appartement ligt aan Central Park), Winslet en Waltz zijn snobistische rijkelui. Vooral die laatste is een echte workaholic, wat ook weer de nodige irritatie oplevert, aangezien hij het gesprek constant onderbreekt om in de rol van advocaat een mogelijk dodelijke medicijnenzaak onder het tapijt te vegen.

De acteervedettes zijn goed op elkaar ingespeeld en zeker Waltz, die na INGLOURIOUS BASTERDS zijn snode schurkenrolletje herhaalde, is prachtig als de enige persoon die de waarheid niet lijkt te verbloemen. "Jullie zoon is een maniak!" roept Foster, waarop Winslet zich direct verweert. Toch is het Waltz die het droog beaamt: "Ze heeft gelijk, onze zoon is een maniak." Het is een goed voorbeeld van de wisselende verbonden, de frustraties en humor die in één groot kruitvat zijn gepropt. Het staat constant op het punt te springen.

De aap die nooit helemaal uit de mouw komt is in ieder geval wel steeds aanwezig: je kan iemand soms maar beter een goede klap verkopen, dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Het scheelt een hoop façade.