A Haunted House

Het begin van het jaar is traditioneel de periode waarin de filmwereld haar afval dumpt. 2013 is niet anders: vooral op het gebied van komedie krijgen we het zwaar te verduren. We zagen al de racistische klucht USHI MUST MARRY, en volgende week verschijnt het pijnlijk ongrappige MOVIE 43. En dan is er nog A HAUNTED HOUSE, de laatste in de schijnbaar oneindige reeks horrorfilmpastiches die begon met SCARY MOVIE (2000). Dat was al bepaald geen AIRPLANE! of YOUNG FRANKENSTEIN, maar een meesterwerk vergeleken met de opvolgers (EPIC MOVIE, DANCE FLICK, et cetera).

Nu heb ik aardig wat ervaring met slechte films: ik zag hilarische klassiekers als THE ROOM, TROLL 2 en MANOS: THE HANDS OF FATE, maar ook onverdraaglijke troep als TRANSFORMERS: DARK OF THE MOON, SUCKER PUNCH en JACK AND JILL. Deze contextualisering is van belang om gewicht te geven aan de volgende stelling: A HAUNTED HOUSE is de slechtste film die ik ooit zag.

De meeste slechte films, hoe clichématig, amateuristisch en lelijk ze ook zijn, roepen op zijn minst respect op voor de inzet van de makers. Een film maken is moeilijk en zwaar werk, en de mensen die het voor elkaar krijgen verdienen alleen al voor de durf en moeite een compliment. Bij het leveren van kritiek is het van belang dat in gedachten te houden.

A HAUNTED HOUSE maakt deze houding echter problematisch: hier lijkt niet eens geprobeerd te zijn iets amusants te maken. De inspiratieloze titel is exemplarisch voor de luiheid van vrijwel alle betrokkenen op vrijwel ieder aspect van de film.

Het verhaal: Malcolm (Marlon Wayans) en Kisha (Essence Atkins) nemen hun intrek in een nieuw huis, maar het spookt er, ofzo. Scenaristen Wayans en Rick Alverez zijn niet geïnteresseerd in verdere uitleg van de situatie. De plot dient als kapstok voor een aantal verwijzingen (geen parodieën, maar humorloze citaten) naar PARANORMAL ACTIVITY, THE DEVIL INSIDE en zelfs THE BLAIR WITCH PROJECT; een film die een jaar na uitkomst al volledig doodgepersifleerd was.

Verder zijn er natuurlijk de poep-, pies- en seksgrappen. Vulgaire humor kan leuk zijn, maar de context is daarbij van groot belang. Melissa McCarthy die in BRIDESMAIDS in een gootsteen poept, is grappig, omdat de scène plaatsvindt in een enorm chique kledingwinkel. Het zijn niet de uitwerpselen op zichzelf die op de lachspieren werken, maar de uitwerpselen in combinatie met haute couture.

In A HAUNTED HOUSE worden we echter verondersteld het hilarisch te vinden dat er überhaupt gepoept wordt. Ook neukt Malcolm een knuffelbeest, want, nou ja, dat doet ‘ie gewoon.

Niet alleen de lage kwaliteit van de grappen is storend, maar ook de morele verwerpelijkheid ervan. Zo is er een homoseksuele helderziende, die Malcolm bij iedere gelegenheid betast. Homo's in slechte komedies zijn immers aangetrokken tot iedere heteroman die ze tegenkomen. Marlon Wayans' ongezonde obsessie met homoseksualiteit werd al duidelijk in SCARY MOVIE en DANCE FLICK, maar is hier pijnlijker aanwezig dan ooit.

Dit alles plaatst A HAUNTED HOUSE op hetzelfde niveau als de meeste pastiches van de afgelopen jaren. Maar daarmee neemt Wayans geen genoegen: het kan nóg slechter. Hoe? Door de hele film ook nog eens als found footage te schieten. Zoals gebruikelijk in dat genre, vragen we ons dikwijls af waarom de personages toch alles wat er gebeurt filmen. In sommige gevallen is het zelfs onduidelijk wíe er filmt: er zijn scènes waarin alle personages in beeld staan, terwijl de camera nog steeds hand held is. Is dat als parodie bedoeld? Nee, die kans laat Wayans ongelooflijk genoeg liggen. De enige reden voor de found foutage-stijl lijkt te zijn, dat er minder aandacht aan cinematografie en belichting besteed hoeft te worden.

A HAUNTED HOUSE is een luie, ongeïnspireerde, tenenkrommende belediging aan de kijker. Wie de film wil zien, kan zich geld en moeite besparen door gewoon thuis een paar winden te laten.