Burying the Ex

Volgens de wetten van het genre, maar met excentrieke trekjes; BURYING THE EX is een romantische komedie zoals alleen Joe Dante hem maken kan.

Zoals bij zijn voorganger, de familiehorrorfilm THE HOLE (2009), neemt horrorkomedieveteraan Joe Dante (GREMLINS, THE HOWLING) een genre niet als doel, maar als middel om zijn eigen verknipte universum mee tot leven te laten komen. In het geval van BURYING THE EX heeft hij een romantische komedie voor zowel de voor- als tegenstander van het genre gemaakt. Aan de ene kant is deze film met zijn ongemakkelijke driehoeksverhouding en flauwe seksgrapjes toegankelijk genoeg voor de gemiddelde komediekijker. Aan de andere kant is BURYING THE EX met al zijn idiote humor, onuitputtelijke fascinatie voor cult-popcultuur en andere jolige meta-perikelen uitgesproken een Joe Dantefilm.

Uitgangspunt van Dante’s komedie: wat als je niet van je hardnekkige relatie af kan komen? Hoofdpersonage Max (Anton Yelchin), verkoper van Halloween artikelen en liefhebber van alles waar Joe Dante voor staat -obscure horrorfilms, stoere rockmuziek en excentrieke ontbijtgranen- komt voor dit probleem te staan als door een stomme toevalligheid zijn recentelijk overleden, obsessieve ex-vriendin Evelyn (Ashley Greene) opstaat uit de dood om voor altijd met hem samen te wonen. Dit gebeurt natuurlijk als Max net uitgerouwd en over haar heen is en er een nieuw, veel bijpassender meisje op zijn pad komt.

BURYING THE EX blijft een Joe Dante film, dus ook al weet je praktisch wat er gaat gebeuren, het gebeurt allemaal wel op een Danteske manier: eigenzinnig, komisch en lekker gewelddadig. Hoogtepunt is als de halfbroer van Max, een casanova zonder ‘casa’, zombie Evelyn moet vermoorden, terwijl Max met zijn nieuwe vlam Olivia (Alexandra Daddario) bij een vertoning van NIGHT OF THE LIVING DEAD is. Deze scène is Dante in een notendop: wat Max op het scherm ziet wordt ook zijn realiteit. Het duurt dan ook niet lang voordat het bloed in BURYING THE EX mag vloeien.

De onmiskenbare liefde voor klassieke horrorfilms die in deze film zit is heerlijk, maar als je zijn warme deken van cinefilia optilt merk je snel de gebreken van BURYING THE EX. Want wat al die rijke verwijzingen naar andere, betere films uiteindelijk duidelijk maken is dat deze film nooit in dat intertekstuele canon terecht gaat komen. Daarvoor blijft het verhaal te rigide aan zijn format vastklampen, is de actie te gehaast en het acteerwerk te houterig (zeker Anton Yelchin mist de vonk waarmee een romantische komedie tot leven komt).

Ondanks zijn grote hart blijft BURYING THE EX een kleine film. Net niet origineel genoeg om je echt in te verliezen, maar ook niet normaal genoeg om helemaal te vergeten. Niemand zal deze film dan ook liefhebben zoals deze film anderen lief heeft. Ergens is dat ook wel prima. Dit is geen film om voor altijd mee in zee te gaan. Zie het eerder als een lekker tussendoortje, een ongecompliceerde filmische affaire voor de horrorliefhebber. Dat moet af en toe ook kunnen, toch?