A Star Is Born

In A STAR IS BORN maken we kennis met Lady Gaga's Ally in een wc waar ze het uitmaakt met haar vriend. "Fucking men" roept ze uit wanneer ze heeft opgehangen. Het is een introductie die verwachtingen schept voor een rauwere, feministische spin op een tachtig jaar oud verhaal.

Het plot is al die jaren hetzelfde gebleven: gevestigde mannelijke ster neemt een aankomend vrouwelijk talent onder zijn vleugels. Natuurlijk bloeien ze beiden op in hun werk en worden ze verliefd. Maar waar zij steeds succesvoller wordt, gaat hij ten onder aan drank en de bekende persoonlijke demonen. Het Stand By Your Man-gehalte van de versies variëert, maar telkens weer is de kijker verzekerd van een rijk melodrama.

Deze adaptatie stelt daarin zeker niet teleur: het is een glossy productie die authentiek aanvoelt dankzij gedegen muzikale momenten – Bradley Cooper werd bijschoold door de zoon van Willy Nelson. George Cukor Technicolor is het niet, maar de chemie tussen Bradley Cooper en Lady Gaga doet alle herinnering aan Kristofferson en Streisand verbleken. Sam Elliott en (wie had het gedacht) Andrew Dice Clay geven het verhaal iets substantieels dat in alle eerdere versies ontbrak. Het is een film om jezelf in te verliezen, mits je van een beetje van slide guitar houdt.

Helaas doet doen de makers niets met de alarmbellen die Ally al vroeg in haar relatie tegenkomt. De film zou kunnen hebben laten doorschemeren dat het niet de taak van de vrouw is om verantwoordelijkheid te nemen voor de keuzes van haar man of vriend. Natuurlijk moet ook deze versie een herkenbare A STAR IS BORN zijn, maar aangezien Ally's carrière behoorlijk die van Lady Gaga weerspiegelt (compleet met abrupte switch van piano ballades naar een nummer dat verdacht op 'Telephone' lijkt), hadden de scenarioschrijvers best wat meer van Gaga's feminisme mee mogen nemen.

Bradley Cooper is het minst douchecanoe-y in vele jaren en Gaga en Cooper hebben een zeldzame chemie voor een mainstream Hollywoodfilm. Hun respectievelijke, relatieve onervarenheid (Gaga als serieus actrice en Cooper als muzikant/filmregisseur) zorgt voor een ongepolijst geheel dat ontwapenend werkt, alhoewel er soms iets te veel gloss overheen gegoten wordt. Gelukkig is in de hele film niets van de zelfgenoegzaamheid van LA LA LAND te vinden.