Interview Ludivine Sagnier

Franse actrice Ludivine Sagnier (1979) debuteerde op achtjarige leeftijd en stond sindsdien in ruim veertig rollen naast acteerkanonnen als Catherine Deneuve, Charlotte Rampling, Isabelle Huppert, Kristin Scott Thomas, Lynn Redgrave, Olivier Gourmet, Gérard Depardieu en Daniel Auteuil. Ze ontving in haar jonge carrière al de Romy Schneider Award, European Film Academy Award en Silver Bear Award.

Haar samenwerking met François Ozon in GOUTTES D'EAU SÛR PIERRES BRÛLANTES (2000), 8 FEMMES (2002) en met name SWIMMING POOL (2003) bracht de actrice naam en faam in zowel binnen- als buitenland, al is ze nog steeds huiverig om de landsgrenzen over te steken. Zeker sinds ze vorig jaar een tweede dochter kreeg, pakt Sagnier liever rollen aan waarvoor ze kort hoeft te werken en weinig voor dient te reizen. Een uitzondering maakte ze dit jaar voor THE DEVIL'S DOUBLE van Lee Tamahori over de body double van de zoon van Saddam Hussein, waarvan de opnames op Malta plaatsvonden. Ze woont samen met regisseur Kim Chapiron (SHEITAN, DOG POUND).

The Cult Corner had een exclusief interview met Ludivine Sagnier in Amsterdam tijdens haar promotietour voor haar nieuwste film CRIME D'AMOUR. In deze vermakelijke thriller van Alain Corneau speelt Sagnier een ambitieuze, jonge vrouw, die in haar weg naar een toppositie wordt tegengewerkt door haar bazin, een rol van Kristin Scott Thomas. In de steeds grotesker uitpakkende machtsstrijd vallen aanvankelijk slechts harde woorden, maar uiteindelijk ook een dodelijk slachtoffer.

Je kiest opvallend vaak voor goed geschreven vrouwenrollen met een scherp randje. Let je bij de keuze voor een rol ook op de manier waarop een personage als vrouw wordt neergezet?

Nee, ik heb geen enkele moraal als het gaat om de keuze voor een bepaald personage. Als ik dat wel zou hebben, dan had ik bijvoorbeeld Isabelle in CRIME D'AMOUR nooit gekozen, omdat zij een crimineel is die haar vrouwelijkheid ook misbruikt.

Waar baseer je je keuze dan wel op?

Dat is een ingewikkeld recept, dat voornamelijk bestaat uit de wens om met een bepaalde regisseur te werken, en daarnaast het verhaal, de rijkdom van het script en ik moet mij aangetrokken voelen tot een personage. Het personage moet echt als een uitdaging voor mij voelen. En het moet tenslotte ook nog een personage zijn dat ik nog niet eerder speelde.

Dat is je tot nu toe aardig gelukt.

Kijk, er zijn twee soorten acteurs: acteurs die altijd hetzelfde zijn en waarvan je ook wilt dat ze steeds dezelfde rol spelen, en acteurs die zich kunnen transformeren. Neem bijvoorbeeld Catherine Deneuve en Isabelle Huppert. Deneuve is beroemd om haar schoonheid; zij straalt een soort verhevenheid en afstandelijkheid uit, terwijl Huppert terecht beroemd is voor de kwaliteit om zich te transformeren. Ik voel mij dan ook meer met Huppert verbonden.

Maar vond je niet dat het script van CRIME D'AMOUR wel erg veel nadruk legt op jaloezie, manipulatie en vernedering en daardoor een seksistisch beeld schetst van vrouwen aan de top?

Nee, want dit verhaal werkt alleen omdát het om twee vrouwen gaat. Als er tussen twee mannen zo'n spanningsveld zou ontstaan als tussen Isabelle en Christine, zouden ze elkaar gewoon gaan slaan of bedreigen. Ze zouden nooit zo achterbaks reageren of op zulke onderhuidse manier wraak nemen. En dat koude, onderhuidse is juist wat deze film tot een thriller maakt.

Hoe was het om een harde zakenvrouw te spelen?

We filmden in een echte wolkenkrabber in het Parijse zakendistrict La Défense. Ik vond het bizar dat ik mij daar bovenin dat gebouw met dat spectaculaire uitzicht over de stad heel machtig voelde, maar op hetzelfde moment ook erg opgesloten. Je kunt bijvoorbeeld de ramen niet eens open doen en alles is geairconditioned. Tijdens de pauze gaat iedereen dan ook naar buiten om eindelijk weer eens echte lucht in te ademen. Het voelt als een aquarium.

Dus het voelde niet als een gemiste carrière?

Absoluut niet! Daar kwam nog eens bij dat er de laatste tijd veel maatschappelijke onrust is in Frankrijk, omdat veel banen onder druk zijn komen te staan. Tijdens de draaiperiode hebben drie mensen zelfmoord gepleegd in het district waar wij filmden, omdat ze de druk niet meer aankonden. En natuurlijk hebben wij geen maatschappelijk relevante film gemaakt, maar toch heeft CRIME D'AMOUR wel een bepaalde sociale resonantie omdat wij laten zien tot waar de druk om te scoren kan leiden.

Je hebt nu drie films achter elkaar gemaakt. Vermoeiend?

Ja, het voelt alsof ik in een tijdsmachine zit. Op de dag van de eerste opnames voor CRIME D'AMOUR in Parijs zat ik 's ochtends nog op de set van PIEDS NUS SUR LES LIMACES, een film met Diane Kruger waarin ik een verwilderd meisje speel in de jungle met woeste haren en weinig hygiëne. Toen ik in La Défense in dat flatgebouw met mijn haren in een knot, bril op en nette kleren achter dat bureau zat, keek ik naar beneden en zag ik dat ik nog zwarte voeten van de ochtendopnames had.

Voel je druk om veel rollen aan te nemen, omdat je nu nog jong bent?

Nee, dat is eigenlijk toevallig gegaan. Na MESRINE heb ik bijvoorbeeld twee jaar niet geacteerd, omdat ik de rollen niet interessant vond die mij werden aangeboden. Toen kreeg ik vervolgens een tweede kind en heb een pauze genomen.

Je speelt ook in de nieuwe film THE DEVIL'S DOUBLE van Lee Tamahori. Had je hem wel eens ontmoet?

Ik kende ONCE WERE WARRIORS en hij kende mij van MESRINE. Maar toen hij vroeg of ik auditie wilde doen, weigerde ik, omdat het om de rol van een Irakese prostituee in de jaren tachtig ging. Waarom zouden ze mij daarvoor vragen? Ik zag al voor mij dat ik de moeite van de auditie zou doen, maar dat ze dan uiteindelijk toch Salma Hayek zouden vragen. Maar Tamahori gaf niet op en stuurde het script op. Ik las het en was verkocht. Hij kwam toen naar de set van CRIME D'AMOUR, waar regisseur Alain Corneau enthousiast vertelde hoe fijn het wel niet is om met mij te werken. Dus toen was het snel geregeld.

Je acteert al sinds je achtste. Hoe was het om zo jong op de set te staan?

Nou, mijn eerste rol was inderdaad op mijn achtste en daarna nog een sitcom toen ik tien was, maar daarna heb ik niet geacteerd tot ik zestien of zeventien was. Mijn ouders wilde dat ik eerst mijn school af zou maken. Maar ik voelde mij wel speciaal en kan mij nog wel goed herinneren dat ik het geweldig vond dat ik samen met Gérard Depardieu op dezelfde set stond. Maar ik was ook wel blij dat ik een normaal leven kon leiden, ver weg van filmsets.

Voelt GOUTTES D'EAU SÛR PIERRES BRÛLANTES van François Ozon als je eerste grote rol?

Nou, voor GOUTTES D'EAU heb ik een film over Rembrandt gemaakt met Klaus Maria Brandauer, waarin ik de rol van Cornelia van Rijn speelde, de dochter van Rembrandt. Daarvoor hebben we een aantal scènes hier in Amsterdam opgenomen. Dat was een rol waar ik veel waarde aan hechtte en die ik heel belangrijk vond. Het was geen grote rol, maar wel eentje waarvoor ik mij heel erg goed heb voorbereid door alles over Rembrandt te lezen. Eigenlijk hetzelfde als ik laatst voor MESRINE heb gedaan, toen ik mij maandenlang heb verdiept in het leven van crimineel Jacques Mesrine.

MESRINE was zowel een kritisch als commercieel succes. Hoe belangrijk is de kritische receptie van deze film?

Ja, het is natuurlijk wel belangrijk, maar een acteur heeft het wat dat betreft veel gemakkelijker. Een regisseur geeft voor ieder project alles en is daar soms drie jaar lang iedere dag mee bezig. Dus dan is een recensie veel belangrijker. Voor een acteur is de draaiperiode het belangrijkste. Ik leef heel erg in het moment en kan een film heel makkelijk achter mij laten als ik de set afloop.

Dus je zou zelf nooit willen regisseren?

Nee, nooit! Het lijkt mij veel te pijnlijk. En te hard werken. Ik leef samen met een regisseur en zie welke dagen hij maakt en zou dat nooit kunnen. Als regisseur draag je een film als een zware last jarenlang met je mee terwijl ik er maximaal een half jaar mee bezig ben. Ik ben er trouwens ook te ongeduldig voor. En ik geniet liever van mijn vrijheid.

Ronald Simons (Amsterdam, augustus 2010).