Interview Patricia Arquette

Patricia Arquette, bekend van haar rollen in TRUE ROMANCE, LOST HIGHWAY en de televisieseries Medium en Boardwalk Empire, is momenteel te zien in het epische drama BOYHOOD, dat door critici unaniem de hemel in geprezen wordt. De blonde actrice bracht onlangs een bezoek aan Amsterdam om te vertellen over haar rol als moeder in dit meesterwerk van Richard Linklater.

Was het lastig om ‘ja’ te zeggen tegen een project waar je je maar liefst twaalf jaar aan moest verbinden?

Richard belde me op en vroeg me wat ik voor plannen had voor de komende twaalf jaar. Ik had niet veel meer gepland staan dat het opvoeden van m’n kind en proberen te blijven werken. Toen vertelde hij dat hij een film wilde maken een jongen van zijn eerste schooljaar tot het moment dat hij eindexamen doet. Ik was meteen om. Ik zag bij mijn zoon hoe snel het allemaal gaat. Het leek me heel mooi om dat proces terug te zien in een film. Ik wilde meteen het scenario lezen, maar die had hij niet. Normaal gesproken staat je personage vast. Dan weet je van te voren precies wat voor iemand het is en hoe je dat vorm kan geven. Deze film was een uitdaging omdat ik nooit helemaal wist wat er ging gebeuren en waar het precies heen zou gaan.

Het scenario kwam dus gaandeweg tot stand. Had de cast daar ook nog iets over te zeggen?

Er was een basisstructuur, maar ook heel veel openheid. Elk jaar kwamen we voor de draaiperiode samen om alles door te nemen. Daarbij bespraken we ook wat er in ons eigen leven het afgelopen jaar gebeurd was. Sommige van die persoonlijke ervaringen zijn ook verwerkt in het script. Daarin vulden we elkaar als groep ook heel goed aan. Los van wat je van onze prestaties op het witte doek vindt, als mensen waren we perfect gecast. We waren een ontzettend fijne mix.

Toch had Linklaters dochter Lorelei het na een paar jaar wel gezien en wilde ze uit het project stappen.

Lorelei, die in de film mijn dochter speelt, heeft inderdaad toen ze twaalf jaar oud was gevraagd of haar personage niet dood kon gaan. Omdat de regisseur haar vader is, was het voor haar ook wel makkelijk om zoiets te roepen. Ze had Richard echter aan het begin van het project zelf gevraagd om in de film te mogen meespelen, dus nu moest hij haar uitleggen dat ze er toch echt aan vast zat. Dat ze niet zomaar uit de film kon verdwijnen.

Bij het casten van een klein jongetje kun je niet voorspellen hoe hij zich de komende twaalf jaar gaat ontwikkelen. Hoe pakte dat uit bij Ellar Coltrane?

Ellar was een zeer dromerig kind. Hij was altijd het meest gevoelige kind in de kamer. Niet een typische kindacteur. Veel regisseurs zouden een beetje schrikkerig van hem zijn. Zou hij zijn teksten wel onthouden? Zou hij wel goed reageren op instructies? Maar Richard zag dat juist als een grote meerwaarde van Ellar. In het begin van de film ligt zijn personage Mason in het gras naar de hemel te staren, naar het licht. Dat hij later in de film fotograaf zou worden wisten we toen nog niet. Maar dat komt voort uit wie Ellar is, zelf ook een talentvol fotograaf.

Hoe was het voor je toen na twaalf jaar de laatste draaidag erop zat?

Dat was vreselijk. Ik wilde niet dat het afgelopen was en ik wilde al helemaal niet dat we de film zouden moeten delen met de rest van de wereld. Ik was bang dat mensen deze film misschien niet zouden snappen of dat er gemene reacties zouden komen. Daarbij maakte ik me vooral zorgen over Ellar en Lorelei. Zij hadden zich twaalf jaar zorgeloos kunnen onderdompelen in dit filmproces, waarbij we met cast en crew echt een familie zijn gaan vormen. Maar na die fase komt het moment dat je een film uit handen geeft en dat mensen erover gaan oordelen.   

Je angst bleek ongegrond want de reacties zijn ronduit lovend, hoe voelt dat?

Het voelt echt zo ontzettend goed. Ook voor Richard. Hij heeft zo hard hieraan gewerkt, En het was zo’n mooi idee. Niemand anders had de film zo kunnen maken. Hij heeft met zoveel terughoudendheid gefilmd. Het was heel makkelijk geweest om allerlei dramatische wendingen toe te voegen, maar dat heeft hij niet gedaan. Hij heeft zich niet gehouden aan de regels van scenario schrijven. Hij heeft deze film niet gemaakt met een bepaalde doelgroep voor ogen. Hij heeft dit puur vanuit zichzelf gemaakt. Dus het is heel dankbaar om te zien hoeveel mensen de film omarmen.

Hoe was het toen je zelf de film voor het eerst zag?

Bij het terugkijken van de film gebeurde er heel veel tegelijkertijd. Ik keek naar mezelf als actrice, probeerde ondertussen de film in zijn geheel tot me te laten komen, maar had ook telkens flashbacks uit mijn eigen leven. Dat was het jaar dat ik ging trouwen, dat was het jaar dat ik ging scheiden. In dat jaar werd mijn dochter geboren, enzovoorts. Alles kwam weer even voorbij.

Kita van Slooten (Amsterdam, juli 2014)