Interview Xavier Legrand

Acteur Xavier Legrand (LES AMANTS RÉGULIERS) ontving voor de eerste korte film die hij regisseerde AVANT QUE DE TOUT PERDRE in 2014 meteen al een Oscarnominatie, en besloot er een lange speelfilm van te maken. Ook die valt goed: JUSQU'À LA GARDE won in Venetië de Zilveren Leeuw voor Beste Regie.

In JUSQU'À LA GARDE strijden Miriam (Léa Drucker) en (Denis Ménochet) om de voogdijschap van hun elfjarige zoon Julien (Thomas Gioria). Wanneer de rechter besluit om een gedeelde voogdij toe te kennen, voelt Julien zich verscheurd tussen zijn ouders. Als beschermengel van zijn moeder voor zijn jaloerse, zeer agressieve vader doet Julien zijn best de goede vrede te bewaren om zo het ergst denkbare te voorkomen. 

Waarom besloot u uw eigen korte film opnieuw te maken?

Ik zie het meer als een continuering dan as een remake. Ik was namelijk ooit toch al van plan om er een trilogie van te maken, dus in totaal drie korte films. Maar in plaats van die tweede korte films, heb ik nu één lange speelfilm gemaakt.

Ik kan mij voorstellen dat je in je eerste lange speelfilm heel veel wilt proppen, maar JUSQU'À LA GARDE is juist heel uitgebeend, wat de intensiteit enorm vergroot.

In het lange schrijfproces heb ik dat heel bewust geprobeerd: ik wilde die grip de gehele lengte vol kunnen houden. Dus dat werd schrappen, schrappen, schrappen. 

Hoe zou u uw regiestijl omschreven?

Ik heb de acteurs vooraf heel veel documentatie gegeven ter voorbereiding op hun rol. Ik wilde dat ze vooraf de psychologie van hun personage goed begrepen. Om dat vervolgens weer los te laten tijdens de opnames. Dan moeten ze zich richten op details: op een bepaalde blik, een houding, een beweging. Juist in die details schuilt de psychologie van hun personage.

De openingsscène is daar al een goed voorbeeld van: die barst van de intense blikken.

Klopt, dat is een hele belangrijke scène. De ouders van Julien zitten bij de rechter en ik stuur de kijker daar enorm door vooraf Léa Drucker de opdracht te hebben gegeven om schuldig te spelen, en Denis Ménochet om het slachtoffer te spelen. Het is je reinste manipulatie.

Hoe was het voor de jonge Thomas Gioria om zo’n moeilijke rol te spelen?

De casting duurde héél lang. Ik zocht een jongen die weinig praat, maar veel luistert. En die vond ik in Thomas. Natuurlijk heb ik het verhaal heel nauwkeurig met hem doorgesproken en hem handvatten aangeboden om zich de rol toe te eigenen.

Kunt u iets vertellen over de titel?

JUSQU'À LA GARDE heeft bewust verschillende betekenissen: het betekent zowel ‘tot de voogdijschap’ als ‘tot de detentie’, maar verwijst ook naar mannelijke dominantie in de vorm van het seksuele deep throat, dat in het Frans dans la gorge jusqu'à la garde is.

Zitten er referenties of knipogen naar andere films of geliefde filmmakers in?

Wel tijdens het schrijven, niet tijdens de opnames. Het eerste gedeelte refereert duidelijk naar KRAMER VS KRAMER, het tweede THE NIGHT OF THE HUNTER en het eindigt uiteraard met THE SHINING!  

Waar zal uw nieuwe film over gaan? Gokje: iets anders dan huiselijk geweld?

Ik ben inderdaad weer aan het schrijven, maar ik werk heel traag, dus ik weet niet precies waar het verhaal naar toe gaat, maar het wordt wel heel iets anders inderdaad.

Ronald Simons (Toronto, september 2017)