AFFF 2008: Dag 9

Het AFFF gaat zijn laatste festivaldag in met nog zes reguliere vertoningen en twaalf reprises, en als vanavond zo rond half twaalf de laatste bezoekers de zalen van bioscoop Tuschinski verlaten, zit het er echt op.

Voorafgaand aan de vertoning van Doomsday, de slotfilm van deze 24ste editie, zijn gisteravond de belangrijkste prijzen uitgereikt tijdens de afsluitende ceremonie. Zoals jullie al in het videoverslag konden zien, zijn daarbij de films Timecrimes, King of the Hill en De Overkant in de prijzen gevallen. Min of meer verrassend was vooral het passeren van [REC] voor de Zilveren Méliès voor beste Europese fantastische film, al krijgt [REC] vandaag wel de Silver Scream Award uitgereikt.

Mijn laatste festivaldag was er eentje om nooit te vergeten. En dat lag niet zozeer aan slotfilm Doomsday, een merkwaardig trouwe ode aan de jaren tachtig sci-fi actiefilms Mad Max en Escape from New York. Twee personages werden zelfs vernoemd naar Carpenter en Miller, de regisseurs van deze inspiratiebronnen. Neil Marshall moet zijn hart overigens wel op de goede plaats hebben zitten om anno 2008 een dergelijke ouderwetse actiefilm te maken over een dodelijk virus, een groep militante punkers en wilde achtervolgingen door een godverlaten wasteland met het nummer Two Tribes van Frankie Goes to Hollywood op de muziekband. De casting was ook prima, met een werkelijk fantastische David O'Hara als slechterik, maar de film kon mijn aandacht na een sterk half uur niet bijzonder goed vasthouden. Leuk drie-sterren vermaak, maar niets meer dan dat.

Nee, het was de Franse shocker À l' Intérieur (Inside) die zijn beruchte reputatie volkomen eer aan deed door een waanzinnige hoeveelheid ranzigheid over het publiek uit te storten, en mij daarmee sinds lange tijd weer eens klamme handjes bezorgde. De waarschuwing op de website van het AFFF ("Een niet te stuiten vloedgolf aan sadistische taferelen en onvoorstelbaar gore effecten") bleek gisteravond in zaal 4 dan ook volkomen terecht. De terreur die de zwangere Sarah (een rol Alysson Paradis, de zus van Vanessa) te verduren krijgt, is ongekend bloederig en misselijkmakend. Met name de effecten, muziek en de uitlichting zijn subliem.

En over de gaten in het plot moet je bij dit soort onderbuikschokkers maar niet te lang stilstaan, want van À l' Intérieur's Belgische evenknie Calvaire klopte eigenlijk ook weinig. Een verontrustende horrorklassieker, mijn favoriet van dit AFFF en in combinatie met het vermakelijke Machine Girl een perfecte afsluiting van een van de sterkste jaren uit de geschiedenis van het Amsterdam Fantastic Film Festival.