Imagine: The Night of Terror 2015

Nadat The Night of Terror enkele jaren geleden eenmalig in de drie kleine prutzalen van Pathé’s Tuschinski werd gehouden, in plaats van de glorieuze zaal 1, lijkt het feest in deze Amsterdamse Pathévestiging nu definitief voorbij. De mooiste bioscoopzaal van Nederland is te rank voor het beestentuig dat er een nacht lang bierslurpend, schreeuwend en wc-rolgooiend huishoudt. En zo zaten we dit jaar met vierhonderd man in zaal 11 van Pathé De Munt, letterlijk op een steenworp afstand van Tuschinski. Het geschreeuw van de bezoekers werd er niet minder om: tot aan de aftiteling van de laatste film bleven alle acteurs en actrices uit de vier geprogrammeerde horrorfilms homo’s en hoeren, zoals dat al tientallen jaren traditie is. Pas na vijftien minuten werd de volumeknop volledig opengedraaid, zodat de zombieslachting in de Australische zombiefilm WYRMWOOD eindelijk harder klonk dan de scheldkanonnades.

Wyrmwood

Regie: Kiah Roache-Turner

Wat een geweldige opening. De zombiepocalypse breekt uit en een lieve huisvader schiet in de eerste tien minuten van de film zijn vrouw en dochtertje dood met een spijkerpistool. De ammunitie is echter op als hij de trekker overhaalt met de loop tegen zijn hoofd. De slacht-buddy waarmee hij daarna optrekt wordt niet veel later abrupt en per ongeluk vermoord. Ondertussen experimenteert een Joseph Mengele-achtige dokter in een hazmat-pak met veel genoegen op een vrouw, die maar niet in een zombie wil veranderen en ontdekt de hoofdrolspeler dat zombiebloed kan dienen als benzine. Het tempo van WYRMWOOD is moordend, de actie is constant, de humor is geweldig en de kijk op het genre is, zowaar, origineel. Als je de kans krijgt om de film te zien: doen!

From the Dark

Regie: Conor McMahon

Als je de kans krijgt om deze vampierfilm te zien: niet doen. Ronduit de slechtste van de avond, terwijl er twee jaar geleden wél een heel leuke film van regisseur Conor McMahon op de Night of Terror draaide (STICHES, over een zombieclown die het op tieners gemunt heeft). Tijdens de avondschemer strandt een koppel op het platteland, terwijl er een vampier rondwaart. De eigenaar van het landhuis waarin ze zich verschansen is al gebeten en zo moeten ze opgejaagd de nacht doorkomen. Voordeel: de vampieren in FROM THE DARK kunnen zelfs niet tegen lamplicht. Een leuk gegeven, dat met veel gebrek aan creativiteit gebruikt wordt. Verder is de vampier een suf beest dat mysterieuzer en enger had gemoeten (pogingen om hem als nosferatu boven de mist te laten zweven zijn dan wel weer geslaagd, maar te spaarzaam).

It Follows

Regie: David Robert Mitchell

Dit moet dé horrorfilm zijn van 2015, zoals THE BABADOOK de horror van 2014 was. Met fijne 80s ambient-synthesizer-soundtrack, over tieners die worden opgejaagd door... tja, door wat eigenlijk? Iets dat ze dood wil hebben in ieder geval. Qua verhaal volstrekt uitgekauwd, maar in de uitwerking geweldig. De muziek en de troosteloze buitenwijken van een Amerikaanse stad herinneren constant aan het werk van Carpenter. Een meisje heeft in IT FOLLOWS seks met haar date, waarna zij en zij alleen verschillende, freaky (en soms in hun broek pissende) geesten ziet, die langzaam en immer achter haar aan schuifelen. Wegrennen is een uitstekende optie, maar ze wordt altijd ingehaald. Altijd. Met haar vrienden probeert ze de vloek, die als een soa wordt doorgegeven, te doorbreken. Sfeervol, traag en bij vlagen enge horror die je eigenlijk gewoon in de bioscoop moet zien in plaats van op de Night of Terror. Gelukkig dus maar, dat hij ook gewoon wordt uitgebracht. Hoezee!

Reversal

Regie: José Manuel Cravioto

Slotfilm, en geen beste. Aangekondigd als ‘een nieuwe kijk op de rape-and-revenge-flick’, maar dat doet de film te veel eer. Het meisje dat hierin vastgebonden in de kelder van een vieze, ouwe vent ligt, ontsnapt namelijk meteen al. De rape blijft volledig achterwege, waardoor de revenge overblijft. Domper. Maar moedig voorwaarts, want wellicht is die revenge ronduit grof. Nee. Ook al niet! De vunzige verkrachter blijkt door de hele stad meisjes vast te houden, en onze heldin rijdt met hem van locatie naar locatie om ze te bevrijden. Best geinig als één van de dames eigenlijk veel liever gekneveld blijft en zich gewelddadig tot haar redder keert, maar verder is REVERSAL een herhaling van zetten die groffer, enger en smeriger had gekund. De film zinspeelt steeds op een plotwending, maar die blijft uit (tot het aller-, allerlaatste moment, en dat slechte excuus voor een  wending komt dan zo uit de lucht vallen dat het lijkt alsof die er na de opnames nog snel is bij verzonnen).