NFF 2014: Dagverslag 3

Op de vijfde dag van de 34e editie van het Nederlands Film Festival zagen wij eens geen documentaires en experimentele werken, maar gewoon rechttoe, rechtaan speelfilms, waarvan er één wel eens de beste van het hele festival zou kunnen zijn.

NENA
Regie: Saskia Diesing
Cast: Abbey Hoes, Monic Hendrickx & Gijs Blom
Duur: 94 minuten
Beoordeling:

Net voor het NFF ging NENA al in première. In dit coming-of-age drama wordt de zestienjarige Nena (Abbey Hoes) geconfronteerd met de verslechterende toestand van haar gescheiden vader Martin (Uwe Ochsenknecht). Hij is terminaal ziek, maar wil niet wachten tot het moment daar is; hij probeert zijn leven zelf te beëindigen, tevergeefs.

Het klinkt heftig allemaal, maar NENA blijft nooit hangen in nadrukkelijk sentiment. Nena ontmoet namelijk een jongen (Gijs Blom) en wordt verliefd. Met de ene voet in verdriet en de andere in verliefdheid weet NENA een perfecte balans te vinden tussen drama en romantiek. Bijgestaan door een heerlijke rocksoundtrack en betoverend acteerwerk van Abbey Hoes lijkt het erop dat NENA wel eens de mooiste film op deze editie van het festival kan zijn. Laat die Gouden Kalveren maar komen.


BLOEDLINK
Regie: Joram Lürsen
Cast: Tygo Gernandt, Sarah Chronis & Marwan Kenzari
Duur: 90 minuten
Beoordeling:

Het is eigenlijk wel weer typisch Nederlands; de openingsfilm van deze editie van het Film Festival zit boordevol borsten, vagina’s, penissen, poep, plas en kots. En dat terwijl Joram Lürsens BLOEDLINK niet echt Hollands is, maar een remake van de sterke Britse ontvoering thriller THE DISAPPEARANCE OF ALICE CREED. Haast shot voor shot heeft Lürsen de film nagemaakt en dat merk je, want BLOEDLINK, waarin twee mannen (Tygo Gernandt en Marwan Kenzari) de dochter van een rijke man kidnappen, ziet er erg strak uit. Qua verhaal werkt alles ook wel; plottwist na plottwist bouwt het compacte plot (bijna alles speelt zich af op een locatie) uit tot een redelijk spannende thriller.

Toch is het enigszins problematisch om een film zo klakkeloos na te maken. Wat heeft BLOEDLINK nou namelijk echt te bieden? Het is mooi dat er meer genrefilms worden gemaakt in Nederland, maar uiteindelijk blijft BLOEDLINK een geïmporteerd dertien-in-een-dozijn thriller. Beter goed gejat dan slecht bedacht zal Lürsen wel gedacht hebben en dat heeft hij ook wel gedaan, maar als hij de volgende keer zijn talent toepast op iets wat zelf bedacht wordt het pas echt interessant.


DE POEL
Regie: Chris W. Mitchell
Cast: Gijs Scholten van Aschat, Carine Crutzen & Katja Herbers
Duur: 82 minuten
Beoordeling:

Nederhorrorfilm DE POEL maakt een reprise op het Film Festival. Dat is fijn, want wij hadden hem in mei gemist. DE POEL, de eerste film van nieuw horrorproductiehuis House of Netherhorror, is echt pure cult: heerlijke bizarre horror recht uit de polder, waar een familie in het wild gaat kamperen met nare gevolgen. In eerste instantie lijkt het alsof DE POEL een persiflage van het horrorgenre wil zijn. Met onsubtiele en typische muzikale effecten, glurende shots vanuit het perspectief van ‘het wezen/monster’ (wie of wat dat dan ook mag wezen) en opmerkingen als “wat kan er nou gebeuren?” en “nog één dag blijven kan geen kwaad”.

Maar het slaat in een keer om. De horrorclichés worden plots bijgestaan door een grimmig familiedrama, waardoor de film exponentieel toeneemt aan spanning en aan bloedvergieten. DE POEL lijdt onder een rommelig plot dat alle kanten op lijkt te gaan, maar qua sfeer en grimmigheid blijft hij altijd overtuigen. Grootste bijdrage daaraan levert Gijs Scholten van Aschat (die met deze film overigens zijn debuut als coscenarist maakte). Hij speelt de doorgedraaide patriarch van de familie met veel verve. Zijn acteerwerk heeft veel weg van de doordraaiende Jack Torrance uit THE SHINING en dat is een groot compliment.

Ondanks zijn gebreken is DE POEL een heerlijke cultfilm, die ons erg nieuwsgierig maakt naar waar House of Netherhorror verder nog mee aan komt zetten.