Night of Terror 2014

Volgens decennia oude traditie betichtte The Cult Corner acteurs en actrices afgelopen zaterdagnacht van sodomie en het hebben van seks voor geld. Homo's en hoeren zijn het, allemaal! Voor die ene onwetende lezer van dit stuk die zich nu geschoffeerd voelt: tijdens de vier horrorfilms die tijdens The Night of Terror geprogrammeerd staan is het juist de bedoeling om naar het scherm te schreeuwen. Het liefst zo creatief en beledigend mogelijk. Zaal 1 van Tuschinski wordt een tijdelijk slagveld en als de quadrupel-whammie op zondagmorgen om half 9 ten einde komt, oogt en voelt het statige filmtheater als een rampgebied. Wc-papier overal. Vochtplekken in het pluche. Popcorn in je bilnaad. Het publiek dat richting de uitgang schuifelt oogt als de zombies die we deze avond in Dead Snow 2 zagen, minus de nazikostuums. Het was weer een mooie nacht. Hieronder de samenvatting.

The Quiet Ones

In deze klassiek opgezette duivelsuitdrijvingsfilm experimenteren een professor, twee studenten en een cameraman op een geestesziek meisje. Ze houden haar met toestemming van de universiteit opgesloten. Waar de hele wereld inmiddels overtuigd is van haar bezetenheid, gelooft deze groep dat haar extreme vorm van traumaverwerking zich fysiek manifesteert. Die mysterieuze geluiden en verschijningen hebben dus niets met het paranormale te maken, ben je mal. Het meisje heeft gewoon iets naars meegemaakt en gaat telekinetisch om met haar gevoelens. THE QUIET ONES komt nergens verrassend uit de hoek. De schrikeffecten worden allemaal auditief aangejaagd en de climax is voorspelbaar. Bovendien duurt het veel te lang voordat er echt iets gebeurt. Een matige opening. Dat kan beter.

Dead Snow 2

Dead Snow 2 blijkt dé perfecte film voor een nacht als deze. In het grappige en bloederige eerste deel wordt een  groepje dertigers in een Noors skigebied afgemaakt door Nazi-zombies. De enige overlevende zaagt na een beet zijn arm eraf, maar niet getreurd: die naaien ze er in dit deel gewoon weer aan. Zijn nieuwe ledemaat blijkt alleen van de zombiecommandant te zijn en heeft een eigen willetje: het jochie dat de hoofdrolspeler aan het begin waarschuwt wordt door de arm zonder pardon tot moes gemept. De toon is gezet en regisseur Tommy Wirkola houdt die toon de hele film vast. De zombies gebruiken darmen om benzine vanuit een tourbus in hun pantsertank te zuigen, bijvoorbeeld.  En wat te denken van de epische strijd tussen Nazi- en Sovjet-zombies? Als Wirkola dan ook nog Total Eclipse of the Heart inzet richting het bizarre einde is de pret compleet. Goede toon, tempo en visuele lolbroekerij: dit is één van de leukste horrorkomedies van deze eeuw.

Savaged

Film drie zou eigenlijk Zombeavers zijn. Zombie-bevers inderdaad, die bikinimeiden aanvallen. Ook een topfilm voor de avond, maar Robert De Niro wilde per se de wereldpremière op zijn TriBeCa Film Festival, dus trok programmeur Jan Doense aan het kortste eind. De hele avond wordt er 'Zombeavers' gescandeerd, maar het resultaat blijft ongewijzigd. Savaged is met afstand de slechtste film van de avond. Een bovennatuurlijke rape-and-revenge-flick die maar niet grof of eng wil worden. Een meisje wordt door een stel hillbillies verkracht en vermoord. De verkrachtingsscène is al over voor hij begonnen is en als je daarna met je ogen zou knipperen dan mis je de moord ook nog. Een Indiaan wekt haar dode lichaam tot leven, een opperhoofd komt met haar mee uit het hiernamaals en samen gaan ze op wraaktour. Ook die is laf. Geen spanning dus, geen shock, geen borsten. Matig.

Oculus

En dan stevenen we af op een ook al matige afsluiter. Tenminste, zo kondigde programmeur Jan Doense hem aan ons aan, omdat Oculus niet per se op de NIght of Terror thuishoort. Hij hoopte zelfs stiekem dat het een beetje stil zou blijven, zodat de film beter tot zijn recht komt. Stil bleef het niet, maar tot zijn recht kwam de film absoluut. Vooral omdat hoe langer Oculus duurt, hoe sterker en origineler de film wordt. Een bezeten spiegel zet een moeder en vader tegen elkaar op, vader vermoordt moeder, zoontje vermoordt vader. Als hij jaren later eindelijk uit het gesticht komt heeft zijn oudere zus de spiegel uit hun ouderlijk huis gevonden. Die gaan ze samen vernietigen, op de plek waar het gezinsdrama zich ooit afspeelde. Flashbacks naar hun jeugd wisselen zich steeds sneller af met het heden. Omdat de spiegel invloed heeft op iedereen die erbij in de buurt komt, smelten flashback en feiten ook samen, zodat niets is wat het lijkt. Regisseur Mike Flanagan gaat uitstekend om met dit gegeven en maakt het laatste half uur een achtbaanrit dat maar één einde kan krijgen...