Beauty and the Beast

Bill Condons live-actionremake van Disneys animatieklassieker BEAUTY AND THE BEAST (1992) geeft je in ieder geval meer waardering voor het origineel. Die film liet een relatie opbloeien, een beest in een mens veranderen én een schurk te pletter vallen in tachtig minuten. De nieuwe doet langer dan twee uur over hetzelfde verhaal, zonder iets wezenlijks toe te voegen.

Het is de omgekeerde wereld: meestal zijn vroege versies van een scenario te lang, waarna de boel wordt bijgeschaafd en overbodige subplots geschrapt. Hier is begonnen met een loeistrak script, en kregen scenaristen Stephen Chbosky en Evan Spiliotopoulos de ondankbare taak het op te rekken. Ze gaan te werk als studenten die de avond voor de deadline hun paper van 1500 woorden om moeten schrijven naar één van 2000 woorden, dus waar het kan overbodige informatie toevoegen. Heb je altijd al willen weten wat er eigenlijk met Belles moeder gebeurd is? Nee? Pech, de nieuwe BEAUTY AND THE BEAST wijdt er tien minuten aan. Ik was eens in een hotel waar bij het ontbijtbuffet een glazen tank vol sinaasappelsap stond. Als die voor een kwart leeg was, werd hij bijgevuld met water. Het verschil tussen een glas sap aan het begin van het ontbijt en een glas sap aan het einde, dat is het verschil tussen B&B '92 en B&B '17.

Nou ja, één van de verschillen. Een ander is de esthetiek. De film houdt vast aan de sprookjeskitsch van jaren 90-Disney, op één belangrijk aspect na: kleur. Zoals veel hedendaagse blockbusters heeft B&B '17 een dof pallet. Paars en blauw worden grauw, rood en geel worden modderig. Waar de originele film lijdt onder schreeuwerig felle kleuren, is het in deze versie alsof we door een dikke mist kijken. Bovendien zitten veel shots overvol visuele informatie, en door het gebrek aan tooncontrast hebben we geen idee waar we moeten kijken. Combineer dat met de haastige decoupage, en je hebt een film die niet lijkt te wíllen dat we de actie volgen. Nog verwarrender wordt het als Condon de camera als een gek laat rondtollen in een shot dat geheel uit focus is. Waaróm?

Het Beest wordt gespeeld door Dan Stevens met een zelden overtuigende laag CGI over zich heen. Anders dan in het origineel is dit Beest beperkt door de mogelijkheden van het menselijk lichaam. Hij loopt nooit op vier poten, schudt zijn vacht niet uit na een bad, opent zijn bek niet zo wijd als een leeuw. Het Beest doet niet meer dan Stevens zou kunnen met een masker op. We krijgen dus het slechtste van twee werelden: het digitale kostuum overtuigt niet, én er wordt geen gebruik gemaakt van de vrijheid die CGI biedt.

Het betoverde personeel van het Beest, waaronder kandelaar Lumière (Ewan McGregor), klok Cogsworth (Ian McKellen) en theepot Mrs. Potts (Emma Thompson), heeft een soortgelijke transformatie ondergaan: hoewel nog steeds tekenfilmfiguren (want geheel CGI), zien ze er min of meer fotorealistisch uit en hebben ze niet de cartooneske lichaamstaal van hun eerdere versies. Ook ontbreekt alle menselijke persoonlijkheid uit hun ontwerp. Het zijn saaie, overdreven gedetailleerde objecten met gezichtjes.

Is er een reden om deze B&B te gaan zien? Nou ja, de liedjes van Alan Menken werken nog steeds. Die hij voor het origineel schreef, dan: de nieuwe nummers die hij speciaal voor deze versie maakte, stellen weinig voor. Maar alleen al dankzij de klassiekers 'Belle' en 'Gaston' is B&B '17 een betere musical dan LA LA LAND. Nu kan Emma Watson lang niet zo goed zingen als Paige O'Hara, die Belles stem in het origineel deed, maar het blijft een fijne ervaring dit soort showstoppers in de bioscoop te horen. Zorg wel dat je de zaal uit vlucht voordat Ariane Grande en John Legend hun versie van het titelnummer ten gehore brengen tijdens de aftiteling.

Tot slot: Condon heeft in een interview gezegd dat zijn films Disneys eerste openlijk homoseksuele personage bevat. Dat is niet waar. Er worden wat homograppen gemaakt over LeFou (Josh Gad), maar hij komt niet uit de kast. Die hele controverse – in Rusland heeft de film een 16+ keuring gekregen, bepaalde Amerikaanse bioscopen vertonen hem niet –  is het gevolg van Disneys poging progressiever over te komen dan het bedrijf is. LeFou is niet openlijker homoseksueel dan Scar uit THE LION KING.