Fifty Shades of Grey

Wat valt er nou echt te zeggen over FIFTY SHADES OF GREY? Deze film lijkt immers onvatbaar voor kritiek. Voorpremières voor de verfilming van E.L. James´ notoire op TWILIGHT gebaseerde erotische fantasieën waren al maanden van te voren uitverkocht en het ziet er naar uit dat deze film nog veel meer bezoekersrecords gaat breken. Miljoenen en miljoenen mensen gaan deze film zien, net zoals ontelbaar veel mensen het boek gelezen hebben. Toch gaat niemand deze film echt goed vinden en dat zal voor weinig ook een verrassing zijn. Deze film is net als het boek gewoon niet goed. En toch moet iedereen hem zien.

 

Dit komt door de belofte die 50 SHADES OF GREY je geeft. Seks zonder gêne; het idee dat het sociaal geaccepteerd is om in een openbare ruimte seksueel geladen entertainment te consumeren. Als je naar 50 SHADES OF GREY gaat, hoef je niet meer te denken aan de gure pornobioscoopjes waarin mannen met lange regenjassen en gaten in broekzakken zitten te rukken. Weg is ook het beeld van het smerig bleke licht van je computerscherm als je alleen in het donker naar een pornofilm kijkt. Nu kan je gewoon naar de vertrouwde WOLF of Pathé - in Amerika draait de film zelfs in IMAX – voor je erotische dosis en dat is helemaal oké.

 

Tenminste, dat is de belofte. Maar die wordt niet helemaal waar gemaakt in FIFTY SHADES OF GREY. “Ik doe niet aan de liefde bedrijven”, zegt multimiljonair Christian Grey (Jamie Dornan) nog tegen grijze muis Anastasia Steele (Dakota Johnson). “Ik neuk. Ik neuk hard.” Maar daar zien we weinig van terug. Alleen de suggestie van seks is wat we zien: halfnaakte lichamen, het openscheuren van de verpakking van een condoom, hijgende monden en rollende ogen. We zien alles, behalve het echte werk dat in E.L. James’ boek beschreven wordt. Daarin vloeit op zijn minst het zweet, de tranen, het sperma en zelfs het bloed. In de filmische tegenhanger komt een smeltend ijsblokje op Anastasia´s navel het dichtst bij al die opwindende erotische sappen.

 

Dat viel ook wel te verwachten. 50 SHADES OF GREY is immers een Amerikaans multimiljoenen product dat zo veel mogelijk mensen moet behagen en zo weinig mogelijk moet afschrikken. Dit is erotiek voor leken: voor zowel de vrouwen met een kort, pittig kapsel, als voor het relatief jonge stelletje dat alleen nog in de missionarispositie seks heeft gehad. Als je deze film vanuit hun perspectief bekijkt is dit dan ook allemaal zo slecht nog niet. We mogen het al bijna een zegen noemen dat FIFTY SHADES OF GREY erotiek in een preuts filmklimaat weer aan de massa brengt, ook al is het nog zo mager.

 

Toegegeven, voor de diegenen die echt grafische inhoud hadden verwacht, is FIFTY SHADES OF GREY een teleurstelling. Daarvoor is de seks te braaf, te klinisch en te gestileerd. Zij die Christian Grey hard hadden willen zien neuken komen toch echt thuis van een koude kermis. Maar ook voor hen geldt: zie deze film niet als de grote erotische belofte, maar eerder als een opzetje naar meer. FIFTY SHADES OF GREY heeft ondanks zijn teleurstellende inhoud namelijk bewezen dat seks nog steeds als geen ander verkoopt. En als iedereen er eenmaal achter is gekomen dat het allemaal wel wat spannender mag, wordt het pas echt interessant.

 

FIFTY SHADES OF GREY is niet de erotische film die het had kunnen zijn. Het is eerder een stukje cinema fluff. Het laat miljoenen mensen wereldwijd kennis maken met de erotische film en laat ze vervolgens achter, verlangend naar meer. Het lijkt me dus nog maar een kwestie van tijd voordat die echte goede erotische film eraan zit te komen. De echte liefhebbers zijn nu misschien nog steeds aangewezen tot het bleke licht van hun computerscherm, maar hun tijd, die komt nog wel.