Captain America: Civil War

De dertiende Marvelfilm lijkt op alle andere Marvelfilms: de studio is nog stijlvaster dan moederbedrijf Disney. Logisch, want tot nu toe heeft hun formule ze financieel geen windeieren gelegd. If it ain't broken, don't fix it, zullen ze denken, dus we verwachten nog meer films met hetzelfde heldere kleurenpallet, dezelfde epische gevechten en dezelfde grapjes. Bij Marvel is niet de regisseur, maar de studio de werkelijke auteur.

CAPTAIN AMERICA: CIVIL WAR is de derde film over Steve Rogers/Captain America (Chris Evans), maar bevat een even grote rol voor Tony Stark/Iron Man (Robert Downey Jr.). Het voornaamste conflict van de film is tussen die twee.

CIVL WAR nodigt natuurlijk uit tot een vergelijking met BATMAN V SUPERMAN van regisseur Zack Snyder, die eerder dit jaar verscheen. Niet alleen omdat ook in die film superhelden het tegen elkaar opnemen, maar ook omdat beide films veel aandacht besteden aan de psychologische gevolgen die superhelden ervaren na hun veldslagen. Daarbij worden immers regelmatig steden in puin gelegd en vallen veel onschuldige slachtoffers. De Avengers hebben heel wat ge-elf-septemberd. Daarvan voelen ze nu de consequenties. En in tegenstelling tot bij BVS voelt het publiek die consequenties ook. Wanneer Tony Stark  aangesproken wordt door de moeder van een kind dat omkwam bij de strijd tegen Ultron (THE AVENGERS 2), weet de normaal zo vlotgebekte zakenman niets te zeggen. De kracht van Downey Jr.'s spel zit voor het eerst in zijn stiltes, in plaats van zijn woorden. Hoewel hij net zoveel snelle oneliners krijgt als in eerdere Marvelfilms, wegen de momenten dat hij uit het veld geslagen is het zwaarst.

Geen wonder dat Stark akkoord gaat met het plan van de United Nations om de Avengers voortaan te reguleren. Captain America is het er niet mee eens: het symbool van Amerikaans individualisme kan zelf wel bepalen welk onrecht bestreden dient te worden. En daar heb je het: een geloofwaardig conflict tussen twee superhelden, voortvloeiend uit hun persoonlijkheden. Het kan dus wél, Zack Snyder.

Goed: menselijke personages met begrijpelijke motivaties zijn een basisvoorwaarde voor een verhaal als dit, niet een reden om een film te bejubelen. Maar na BVS is het nu eenmaal verfrissend een competent gemaakte superheldenfilm te zien.

CIVIL WAR heeft niettemin dezelfde problemen als al z'n voorgangers uit de Marvelstal: stilistisch is de film oninteressant, de actiescènes zijn zelden bijzonder en de plot is overvol. Niet alleen is er die ruzie tussen Iron Man en Captain America, waarbij een hele hoop andere superhelden betrokken worden, ook de Winter Soldier is weer aanwezig, ditmaal ingezet door de schurk Helmut Zemo (Daniel Brühl). Dat was al genoeg geweest voor één film. Maar CIVIL WAR wil óók nog even Spider-man (Tom Holland) en de Black Panther (Chadwick Boseman) introduceren. Scenaristen Christopher Markus en Stephen McFeely slagen erin alle informatie elegant en vlot over te brengen, en hun expositiescènes zijn voorbij voor je er erg in hebt. Zo maken we kennis met Spider-man door enkele amateurfilmpjes van zijn heldendaden, die voor Tony Stark reden zijn die knul eens op te zoeken.

Het is indrukwekkend om McFeely en Markus te zien jongleren met al die personages en plotlijnen. De film had echter beter kunnen zijn als hij iets minder hooi op z'n vork nam.