Taxi

De gelauwerde  Iraanse filmmaker Jafar Panahi komt onverwacht met een nieuwe film op de Berlinale, het festival dat hem altijd zeer welkom heeft geheten. Onverwacht, omdat zijn veroordeling tot zes jaar cel en het verbod om twintig jaar geen films te maken vanwege het tegenwerken van het Iraanse regime een aantal jaar geleden werd bekrachtigd. In een statement die hij met de film TAXI meegaf is onder andere te lezen: “Cinema is my expression and the meaning of my life.”

TAXI is dan ook geen film met een groot budget, een studio of een crew, want dat zou te link zijn. Panahi heeft simpelweg een aantal camera’s in een taxi opgehangen, en filmt de – al dan niet gescripte- gesprekken met passagiers. Dit sleetse format levert tegen ieders verbazing in Panahi’s meest onderhoudende film op. Bekende thema’s als de onderdrukte rol van vrouwen, het falende rechtssysteem en de kracht van de familie uit zijn meer bijtende films als DE SPIEGEL, DE CIRKEL en OFFSIDE komen voorbij, maar nu opgediend met een zekere –ik durf het bijna niet te zeggen, omdat het over Panahi gaat- frivoliteit. 

Het goede humeur van Panahi als bestuurder werkt hier zeker aan mee, want het is heerlijk om hem te zien genieten achter het stuur. Wat er gescript is en wat niet zal altijd in het midden blijven liggen, maar dat hindert niet of weinig. De aangesneden onderwerpen zijn daar te actueel en te beladen voor, zeker in het geval van deze filmmaker die met het maken van de ze film meer riskeert dan een levenslange gevangenisstraf.