Diana

"You're so good at giving love. The hard part is receiving love." Eén van de vele platitudes die inzicht moeten geven in het liefdesleven van Diana Spencer in deze vervelende biopic.

Regisseur Oliver Hirschbiegel verfilmde de laatste twee jaar van Spencers leven (eerder toonde hij Hitlers laatste dagen in DER UNTERGANG). Van Prins Charles is ze al gescheiden als de film begint. Een nieuwe liefde dient zich aan in de vorm van hartchirurg Hasnat Kahn. Wat volgt is een combinatie van clichématige romantiek en oppervlakkige ophemeling van het icoon Diana.

De film omarmt het imago dat Spencer bij haar fans heeft: dat van een onwaarschijnlijk gulle vrouw, die niets liever deed dan anderen helpen. Als ze in Angola werk verricht voor een goed doel, wordt ze boos op journalisten die alleen aandacht hebben voor haar, en niet voor de slachtoffers van landmijnen die ze wil helpen. Maar ondertussen heeft Hirschbiegel voor die slachtoffers even weinig aandacht; geen regel dialoog krijgen ze. De gewonde kinderen met wie Spencer zich laat fotograferen, figureren hier enkel als bevestiging van haar grenzeloze goedheid.

Maar Hirschbiegel wil Spencer naast als heilige, ook als méns laten zien. Dit doet hij door haar te voorzien van het soort malle karaktereigenschappen dat we gewend zijn van protagonistes in ondermaatse romantische komedies. Ze is naïef, wispelturig en 'lekker gek'. Zo lacht ze zich rot om de flauwe grappen van een presentator in een jazzclub, terwijl de rest van het publiek stil blijft. En ze mag dan wel een prinses zijn, stiekem is ze dol op hamburgers. Het dieptepunt van de film is een scène waarin Spencer, na een hevige ruzie met Kahn, zijn appartement opruimt om het goed te maken. Als ze klaar is, tekent ze met lippenstift een hart op de spiegel.

De film heeft een aantal van dergelijke tenenkrommende momenten, en werd daardoor in de Britse pers beschreven als onbedoeld hilarisch. Maar het ergste is dat de echt belachelijke scènes op één hand te tellen zijn. DIANA is grotendeels risicoloos, braaf en oersaai. Een televisiefilm die ontsnapt is naar het grote doek.