The Look of Love

Noem een film van Michael Winterbottom die een sfeervol tijdsbeeld geeft van verschillende decennia Britse geschiedenis, en waarin Steve Coogan een non-fictieve excentriekeling speelt. Het antwoord is natuurlijk 24 HOUR PARTY PEOPLE. Maar sinds kort ook THE LOOK OF LOVE.

Coogan is Paul Raymond, een flamboyante zakenman die eind jaren '50 de belangrijkste pionier werd van de Britse erotische industrie. Zijn carrière als uitgever van softpornobladen en eigenaar van prikkelende nachtclubs bezorgde hem de bijnaam King of Soho.

THE LOOK OF LOVE werkt het beste als period piece. Jaartallen hoeven niet in beeld te verschijnen, zo overtuigend brengt Winterbottom diverse tijdperken in beeld. Je hoeft maar een blik te werpen op een stuk behang of een jurkje, en je weet in welk decennium de film is beland. Regelmatig is Winterbottom nostalgisch van toon, vooral als hij zijn beeld geeft van oude nachtclubs: het herenvermaak van de jaren '60 filmt hij romantisch als een kleurrijk, ondeugend spektakel. De sleazy stripacts van de jaren tachtig zijn dan weer een deprimerend vunzig schouwspel, gadegeslagen door cokesnuivende yuppen.

In de voortdurend veranderende world of erotica, zoals Raymond het noemt, is Coogan constant meeslepend als fout, maar charismatisch icoon. Hoewel de rol een stuk serieuzer is dan hij normaal speelt, schijnt zijn lange ervaring als komiek regelmatig door. Ook in een overwegend dramatische biopic draait Coogan zijn hand niet om voor een perfect getimede sarcastische opmerking.

Waar de film minder in slaagt, zijn de pogingen om het icoon Raymond van tragiek en menselijkheid te voorzien. Op te episodische wijze toont Winterbottom enkele dramatische momenten in Raymonds leven, die veelal te maken hebben met zijn affaires en zijn kinderen. Helaas staat de film zelden lang genoeg stil bij een gebeurtenis om de impact ervan over te brengen.

Belangrijkste rode draad is Raymonds band met dochter Debbie (Imogen Poots). Poots en Coogan zetten een overtuigende en bij vlagen ontroerende relatie neer, maar Winterbottom smeert het sentiment er voor zijn doen dik op. Een scène waarin Raymond met zijn kleindochter een bakkerij bezoekt en haar taartjes laat uitkiezen, zoals hij vroeger met zijn dochter deed, is net iets te manipulatief. Hier worden tranen getrokken, niet verdiend.

Die grotendeels falende pogingen tot ontroering maken THE LOOK OF LOVE tot de minst geslaagde samenwerking tussen Winterbottom en Coogan. Gezien de kwaliteit van hun eerdere films, is dat echter allerminst een afrading.