I, Tonya

Met een vlekkeloos accent geeft Robbie in dit biografische en komische docu-drama gestalte aan de gefrustreerde kunstschaatster Tonya Harding. Koste wat kost wil ze geaccepteerd wil worden door de conservatieve schaatswereld van de jaren tachtig, maar door haar white trash-achtergrond wordt ze voortdurend tegengewerkt. Met als hoogtepunt een waargebeurde, uit de hand gelopen wraakactie, waar Harding’s concurrente Nancy Kerrigan het slachtoffer van werd.

De toon van de film is luchtig, maar het misbruik in de film is keihard. Zo verlaat Tonya’s vader zijn gezin als ze nog een klein meisje is, waarna ze het slachtoffer wordt van systematisch fysiek en psychisch geweld, zowel door haar moeder als door haar echtgenoot. Dat Harding na haar schaatscarrière is gaan boksen lijkt zo minder vreemd, maar dit is dan ook geen standaard sportfilm. 

Margot Robbie (THE WOLF OF WALLSTREET) is voortreffelijk en geeft een tour de force prestatie in haar voor een Oscar genomineerde rol. Vier maanden heeft Robbie voor haar rol getraind, waarbij de moeilijkste schaatsscènes werden aangevuld met overtuigende visuele effecten. Robbie speelt Tonya vanaf begin twintig tot haar 44ste en geen moment is ze ongeloofwaardig. Daarnaast speelt ze niet alleen de hoofdrol, het is ook de eerste film die ze heeft geproduceerd met haar eigen productiebedrijf. 

Sebastian Stan (Bucky uit de CAPTAIN America-Marvelfilms) is goed als Jeff Gillooly, haar besnorde vriend en latere echtgenoot. Net zoals Tonya is ook Jeff een product van zijn minder bedeelde achtergrond en Stan geeft een eerlijk en af en toe gewelddadig portret van een coltrui-dragende echtgenoot die zichzelf steeds meer in de nesten werkt. De echte tweestrijd in de film is overigens niet tussen Tonya en haar man, maar tussen Tonya en haar kreng van een moeder: geweldig gespeeld door Allison Janney (THE HOURS) in een eveneens voor een Oscar genomineerde rol. Met een te grote bril & een trieste pony is ze bikkelhard en zo koud als het ijs waarop geschaatst wordt. Het gekke is dat Janney in haar portrettering van de bijna twee-dimensionale moeder from hell, toch zo speelt dat ze niks van haar menselijkheid verliest. Heel knap gedaan.

De kostuums en de kapsels in I, TONYA zijn treffend en voor iedereen die de jaren tachtig bewust heeft meegemaakt, beangstigend confronterend: coltruien in combinatie met Freddie Mercury snorren, stonewashed jeans die schaamteloos te strak en te hoog werden gedragen, in combinatie met stijf-van-de-haarlak staande permanenten: blijkbaar kon het en werd het geaccepteerd. De soundtrack is geweldig en in tegenstelling tot de mode uit jaren tachtig, nog steeds goed. Met nummers als Barracuda van Heart en Devil Woman van Cliff Richard als sonische aanvulling is het tijdsbeeld van de jaren tachtig compleet.

De director of photography is de getalenteerde Belgische cameraman Nicolas Karakatsanis (RUNDSKOP), die de film heeft gedraaid in een serie interviews, met een 4:3 aspect ratio. Dit wordt afgewisseld met het grootste gedeelte van de film, dat in widescreen is gedraaid. Om de zoveel tijd wordt ook de vierde muur doorbroken: de acteurs richten zich opeens tot de camera en praten direct met het publiek, zoals in FERRIS BUELLER’S DAY OFF. Dit werkt vooral door de luchtige toon van de film. Als die zou ontbreken, zou je minder geneigd zijn om dit te accepteren. De interviews doen sterk denken aan de mockumentaries van regisseur Christopher Guest, zoals BEST IN SHOW of A MIGHTY WIND. Blijf daarom vooral wachten tot de aftiteling wanneer beelden van de echte interviews worden getoond.