Door nauwelijks te investeren in zijn personages en zich uitsluitend te richten op de visuele pracht ontbeert ONLY GOD FORGIVES het hart dat DRIVE wel aanstuurde.
Van plottwist naar plottwist zwalkt Boyle naar het einde, om TRANCE af te sluiten met nóg een plottwist. Een knappe bezoeker die niet lichtelijk duizelig de bioscoop verlaat.
Bitterzoet coming of age-verhaal, dat zowel het beklemmende van de jaren 60 als de onbezorgdheid en vrijheid van de puberteit probeert te portretteren.
De film is gelikter, toonvaster en minder uitbundig dan het origineel. Dat zou je als een nadeel kunnen zien, maar wie zat er op een herhaling te wachten?
