A Hidden Life

Er zijn van die regisseurs die zo’n eigen stijl hebben en zo stevig hun naam hebben gevestigd, dat ze een werkwijze zijn geworden. Denk aan ‘op zijn Von Triers’ of ‘Lynchiaans’. Bij Terrence Malick is dat ook het geval, maar wat is dat precies, op zijn Malickiaans? En wat is daarvan te zien in zijn eigen nieuwe film A HIDDEN LIFE?

In 1998 regisseert Terrence Malick THE THIN RED LINE. De wedergeboorte van de regisseur -hij heeft dan al twintig jaar geen films meer gemaakt- kenmerkt zich door een enorm eigen filmstijl. Acteurs, dialoog en verhaallijn zijn ondergeschikt aan dat wat te zien is op visueel vlak. Malick’s onconventionele nieuwe stijl levert zeven Oscarnominaties op, maar de acteurs die spelen in THE THIN RED LINE zijn slachtoffer van zijn werkwijze.

Mickey Rourke wordt volledig uit het verhaal geknipt en Adrien Brody, die in de veronderstelling is de hoofdrol in de film te spelen, ziet bij de première dat niet hij, maar James Caviezel de hoofdrol heeft. Malick heeft in de montagekamer alles volledig op zijn kop gegooid en het lineaire verhaal verandert in een zweverige, filosofische beeldvertelling waarbij niet dialoog, maar voice-over de boventoon voert. Acteur Christopher Plummer, die acteerde in Malick’s THE NEW WORLD zei in een interview over die samenwerking: “Ik werk nooit meer samen met Malick; hij knipt alle acteurs eruit bij de bewerking van zijn beelden. Een emotionele scène van mij bleek na de montage ineens achtergrondgeluid te zijn. Malick heeft een schrijver nodig, het komt allemaal zo pretentieus over.”

Na THE NEW WORLD maakt de regisseur nog vijf films die van hetzelfde laken een pak bleken. De liefhebbers smullen ervan, maar er is ook veel kritiek over het gebrek aan plot. Met zijn nieuwe film A HIDDEN LIFE gooit Malick het over een iets andere boeg, zonder zijn werkwijze te verloochenen. Visuele schoonheid combineert hij in hier met een rechtlijnig verhaal. Het verhaal in A HIDDEN LIFE is flinterdun, maar nadrukkelijk en in één vraag samen te vatten: hoe ver ga je voor je idealen als je er alleen voor staat en alles kunt verliezen?

Die concrete vraag en de Malickiaanse vormgeving zorgen ervoor dat er één plus één is drie wordt. De zwevende camera door huizen, en over velden en straten plus de knagende hersenspinsels van de hoofdpersoon die via voice-over tot ons komen, zijn nog steeds aanwezig. Die visuele pracht krijgt in tegenstelling tot zijn recentere werken richting doordat we de hoofdpersoon ook antwoorden horen geven over zijn twijfels en emotionele strijd.

In de bijna drie uur durende film zit geen licht moment of adempauze; A HIDDEN LIFE laat je voelen hoe intens de individuele gedachtegang van iemand kan zijn wanneer deze ingaat tegen de mening van de meerderheid. Visuele schoonheid en een krachtig verhaal komen samen. A HIDDEN LIFE is minder Malickiaans dan zijn voorgaande werken zonder de kracht van zijn eigen unieke stijl te verliezen.