Dolares de Arena

DOLARES DE ARENA is de vierde samenwerking van het filmend echtpaar Laura Amelia Guzman en Israel Cardenas, dat in korte tijd een fascinerend oeuvre bij elkaar draaide. Een oeuvre dat ondanks de diversiteit aan genres -van documentaire tot drama tot komedie- wel een rode draad door zich heen heeft lopen. Een vergeten Cubaanse actrice (CARMITA, 2013), een werkloze Haïtiaan (JEAN GENTIL, 2010) of twee getroebleerde Mexicaanse broers (COCHOCHI, 2007); telkens weer vragen Guzman en Cardenas zich af wat het betekent om te leven in de marges van het Caribisch gebied.

Ook hun nieuwste gaat over die Caribische marge. DOLARES DE ARENA is een intiem maar dubbelzinnig drama over de extreme verdeling van rijkdom in de Dominicaanse Republiek, dat voor een deel is gebaseerd op een roman van de Corsicaanse schrijver Jean-Noel Pancrazi. De jonge Noeli (Yanet Mojica) leeft samen met haar vriendje (Ricardo Ariel Toribio) in het Dominicaanse toeristenplaatsje Samana, waar ze haar geld verdient door met rijke toeristen relaties aan te knopen. Die relaties zijn een soort spel. Kleine toneelstukjes eigenlijk, waar voor beide beide partijen precies duidelijk is wat er op het spel staat: de een heeft het geld. De ander, in ruil daarvoor, seks.

Toch tonen Guzman en Cardenas het niet zo zwart-wit. Want, wat als er sprake is van oprechte liefde? Zou dat in deze situatie überhaupt mogelijk zijn? Als Ulrich Seidls PARADIES: LIEBE het internationale sekstoerisme twee jaar geleden als een absurde tragedie ontmaskerde, dan plaatst DOLARES DE ARENA daar op z’n minst enkele interessante kanttekeningen bij. Een rijke Franse toeriste, gespeeld door een fragiele Geraldine Chaplin, is oprecht verliefd op Noeli, en de film gaat vervolgens op onderzoek naar de drijfveren en twijfelingen van beide kanten. Worden ze door liefde gedreven? Of is dat juist een soort masker dat banale lust en economisch gewin moet verbergen?

Ondanks dat DOLARES DE ARENA gesitueerd is in een paradijselijke omgeving, krijgen we nooit de mogelijkheid om daarvan te genieten. Vaak blijft de camera dicht op de huid van de personges: we volgen ze op scooters, onder water, dolend door hotels. Vaak gefocust op gezichtsuitdrukkingen en hun reacties, soms zelfs zo ingezoomd dat het hele beeld out of focus is. Die out of focus-beelden benadrukken precies waar het Guzman en Cardenas om te doen is: wat in eerste instantie een duidelijke zaak is -sekstoerisme en welvaartsverschillen bepalen hun relatie-, blijkt gaandeweg zo ingewikkeld dat het diffuus wordt.