Furiosa: A Mad Max Saga

Geen maffere franchise dan MAD MAX, onmiskenbaar het werk van een eigenzinnig auteur die een minimalistisch wraakmotief tot giga-proporties op kan blazen. Wat dat betreft stelt deel vijf -een prequel ditmaal- zeker niet teleur. Als het IMAX-scherm nog niet was uitgevonden, dan had George Miller het vast voor FURIOSA gedaan. Want aan energie blijkt het deze bijna tachtigjarige krasse knar niet te ontbreken.

Van MAD MAX kan Marvel nog wat leren: een nieuw deeltje voelt telkens als een welkome verrassing, in plaats van een verplicht nummertje. En als kijker hoef je er ook geen huiswerk voor te doen. De tot het bot uitgebeende verhalen zijn vaak niet meer dan een alibi voor moddervette stunts en opwindende gechoreografeerde en superfotogenieke actiescènes. Een film missen is geen ramp. In het geval van FURIOSA is het misschien nog wel beter om MAD MAX FURY ROAD (2015) pas áchteraf te bekijken, want deze prequel sluit daar naadloos op aan. Alhoewel regisseur George Miller dan wel alvast de hoogtepunten heeft gespoiled omdat die als vulling voor de eindcredits fungeren, bij wijze van greatest hits – zo’n beetje de enige misser waar hij op te betrappen is.

Qua visuele krachtpatserij zet FURIOSA de lijn door die Miller met de Mel Gibson-loze reboot FURY ROAD inzette. Onder het beeldschone oppervlak klopt nog steeds het anarchistische punkhart van de exploitatiecinema, maar laat het maar aan Miller over om daar een cocktail uit te brouwen met beelden die ingelijst aan de museummuur mogen hangen. Beeldende in plaats van verhalende kunst dus, want hoewel FURIOSA qua verhaal een tikje ambitieuzer is dan de voorganger, met chique hoofdstuktitels en een vleugje Bijbelse symboliek, is het nog steeds geen Shakespeare.

Hoeft ook niet: in het grandioze openingshoofdstuk worden nauwelijks woorden vuil gemaakt maar legt een stel motorbandieten een voor een het loodje wanneer ma Furiosa -een hippie met een scherpschuttersgeweer en serieuze motorskills- de achtervolging inzet om haar ontvoerde dochtertje weer veilig thuis te krijgen. En thuis, dat is het enige lichtpuntje in de post-apocalyptische woestenij, een paradijselijke commune waar water, vega-hapjes, vrouwen en schone energie overvloedig zijn, in plaats van de stinkende diesels en gedegenereerde kannibalen waarover krijgsheer Dementus (Chris Hemsworth) de scepter zwaait. Hij is bij lange na niet de enige foute man die Furiosa’s pad kruist en het vuurtje van haar wraakzucht nog wat hoger opstookt.

Tegen de achtergrond -nee, noem het maar gerust voorgrond- van sensationeel autospektakel waar niet op een stuntman meer of minder wordt gekeken, groeit zij uit van kleine meid (Alyla Browne) tot ijskoude killer (Anya Taylor-Joy, niet zozeer gecast vanwege haar gelijkenis met Charlize Theron als wel om haar dodelijke blik). Aan het eind van deze krankzinnige koortsdroom ben je als kijker waarschijnlijk net zo gesloopt als het complete wagenpark dat aan diggelen ging, en heb je meer zand gehapt dan na twee DUNE’s bij elkaar, maar staat de fiere Furiosa nog steeds haar mannetje. En Max? Geen seconde gemist.