Ted

TED is het filmdebuut van Family Guy-bedenker Seth MacFarlane. Wie zijn televisiewerk kent, weet voldoende: MacFarlane staat garant voor politiek incorrecte grappen en popcultuur-referenties, maar schiet op het gebied van verhaal tekort.

De film begint met een redelijk origineel concept: kleine Johnny doet met Kerstmis de wens dat zijn teddybeer Ted tot leven komt. En, zo zegt de vertelstem van acteur Patrick Stewart, niets is krachtiger dan de wens van een klein jongetje, dus de volgende dag staat Ted springlevend voor Johns neus. Al gauw bereikt het nieuws van dit kerstwonder de media, en Ted wordt een beroemdheid.

Dan gaan we dertig jaar vooruit in de tijd: John (Mark Wahlberg) en Ted (een overtuigende CGI-creatie met de stem van Seth MacFarlane) zijn nog steeds beste vrienden en wonen nog steeds samen. Teds faam is flink afgenomen: de wereld is inmiddels gewend aan het idee van een levende knuffel, en niemand kijkt meer van hem op. Bovendien is Ted, net als John, volwassen geworden, dus een stuk minder schattig: de twee verdoen hun tijd met name met blowen en slechte films kijken. Dit tot ergernis van Johns vriendin Lori (Mila Kunis). Zij ziet Ted liever een eigen huis en een baan zoeken.

Op dat moment verandert de film in een generieke buddy-komedie, waarin het er eigenlijk niet meer toe doet dat Ted een levende teddybeer is. We kijken naar het overbekende verhaal van twee vrienden die zich realiseren dat hun vriendschap stagnerend is voor hun volwassenwording, maar elkaar ook niet kwijt willen. Wat volgt laat zich raden: stevige ruzies en sentimentele goedmaakscènes.

TED speelt met de conventies van het genre en lijkt deze soms te parodiëren, maar dat maakt de voorspelbaarheid niet goed. Bovendien gaat de serieuze toon die de film in de derde akte krijgt al snel vervelen. Zo scherp en snel als MacFarlane grappen maakt, zo clichématig en saai is hij als het op drama aankomt.

Gelukkig valt er ook genoeg te lachen met TED. De meeste grappen zouden zo uit Family Guy afkomstig kunnen zijn: grof, licht absurd en vaak niet-gerelateerd aan het plot. Een behoorlijke kennis van de hedendaagse Amerikaanse popcultuur is wel aan te raden voor wie geen punchline wil missen. In een flashback naar 2008 zegt John tegen Lori: "Chris Brown can do no wrong." Wie niet weet dat deze RnB-zanger een jaar later gearresteerd werd voor de mishandeling van zijn vriendin, heeft niet eens in de gaten dat hier een grap gemaakt wordt.

Dat soort verwijzingen naar de actualiteit zorgen er overigens ook voor dat TED snel zal dateren. Maar voor nu maakt dat niet uit. In 2012 is TED een heel aardige komedie, die de langdradige dramascènes draaglijk maakt met de wetenschap dat er snel weer een snedige oneliner uit de mouw geschud zal worden.