Brownian Movement

De titel van Nanouk Leopolds vierde film, BROWNIAN MOVEMENT, verwijst naar het idee van de Schotse botanicus Robert Brown die in 1827 achter het schijnbaar doelloos opdwarrelen van stofdeeltjes een sturend principe vermoedde. Zo ook in Leopolds film: achter de stille helderwitte ruimtes, de eenzame nog in aanbouw zijnde kantoorpanden, de woonkamers waarin niet geleefd lijkt te worden en de lege, starende blikken van de vaak in close-up gefilmde hoofdpersonages Charlotte (Sandra Hüller) en Max (Dragan Bakema), lijkt een voor de kijker verborgen wereld te bestaan.

BROWNIAN MOVEMENT bestaat uit drie episodes. In de eerste episode treffen we Charlotte: succesvol arts en, op het eerste gezicht, gelukkig getrouwd met Max van wie ze een kind heeft. Toch huurt ze in het geheim een kamer waarin ze met verschillende patiënten seks heeft. Wat drijft Charlotte? Niet liefde of de spanning dat een buitenechtelijk avontuurtje met zich mee brengt. De sekspartners die ze uitkiest zijn namelijk geen aantrekkelijke jongemannen, maar hebben veelal een abjecte eigenschap: overbehaardheid, obsceen dik, oud met rimpelig vlees. Regisseuse Nanouk Leopold laat deze seksuele escapades in een steriele omgeving plaatsvinden. Ook zijn de dialogen afwezig en is de daad zelf direct en zakelijk - frontaal in beeld gebracht en zonder verklaring, haast alsof we naar vreemde medische experimenten kijken.

Dan komen in episode twee Charlottes buitenechtelijke praktijken aan het licht. Ze wordt gedwongen om haar positie in het ziekenhuis neer te leggen en in therapie te gaan. Waarom ze het deed, wil de buitenwereld weten. Maar Charlotte kan en wil geen verklaring geven. Max en Charlotte drijven door het voorval steeds verder uit elkaar en in de laatste episode dwarrelen ze nog slechts doelloos rond nadat het paar naar India is verhuisd. Gesproken wordt er haast niet meer: want het is duidelijk geworden dat ze elkaars werkelijke ik niet meer achter hun uiterlijkheden kunnen ontdekken.

Wat zit er achter onze uiterlijkheden? Wat drijft ons in het leven? Het zijn grote vragen die BROWNIAN MOVEMENT oproept en doet daarin sterk denken aan Luis Buñuels surrealistische, erotische meesterwerk BELLE DE JOUR uit 1967. Vooral de openingsepisode doet qua thematiek aan dit meesterwerk denken; maar waar Buñuels film in het teken stond van de drang om ons aan onze duisterste fantasieën over te geven, toont Nanouk Leopold de onmogelijkheid om achter deze sturende krachten te komen. Vervreemdend en soms zware kost, maar ook intrigerend, geweldig vormgegeven en meerdere kijkbeurten waard.