Je suis le peuple

“Alsof er niets gebeurd is”, legt een meisje op het platteland uit aan Anna Roussillon. Ze heeft het over de revolutie in Cairo van 2011 en over het aftreden van Mubarak. Ze heeft overigens gelijk: de Egyptische revolutie heeft het platteland nooit bereikt. De mensen kijken daar misschien wat meer Al Jazeera en kopen af en toe een extra krant om op de hoogte te blijven, maar niemand schiet daar echt iets mee op.

In JE SUIS LE PEUPLE laat de in Cairo opgegroeide Anna Roussillon het moeizame bestaan van deze Egyptenaren op het platteland zien. Uit het zicht en uit het hart van de Egyptische opstandelingen leven zij in een soort schaduwstaat, waar revoluties komen en gaan (net als leiders) aflopen met een sisser. In een zeer indrukwekkende scène zien we hoe men op het platteland viert dat president Morsi (de eerste ‘democratisch’ gekozen president, tevens lid van de Moslim Broederschap) wordt afgezet. Het is een typisch syndroom van “de Koning is dood, lang leve de Koning!”. Tragische scènes als deze worden echter afgewisseld met te langdradige en eenzijdige discussies over politiek, geloof en landarbeid, waardoor JE SUIS LE PEUPLE net te veel van zijn politieke potentie en energie verspilt.