20th Century Women

“Don’t you need a man to raise a man?” wordt er gevraagd aan de alleenstaande moeder Dorothea (Annette Bening). “No”, antwoordt ze resoluut. Dorothea is namelijk van mening dat zij – na haar echtscheiding – prima in staat is haar zoon zelf op te voeden. Maar zo onafhankelijk lijkt Dorothea toch niet te zijn want tijden veranderen nu eenmaal, dus enig relevant advies over deze nieuwe tijd is gewenst.

We praten namelijk over 1979, Southern California: een plek waar onder meer feminisme, seksuele vrijheid en punkcultuur opbloeien. Dorothea en haar vijftienjarige zoon Jamie (Lucas Jade Zumann) wonen in een groot huis samen met enkele andere huurders, waaronder de sullige mannelijke klusser William (Billy Crudup) en de jonge zelfdestructieve amateurfotografe Abbie (Greta Gerwig). Te midden van deze woongroep groeit Jamie op en staat hij op de drempel om de “moderne wereld” - zoals de film het noemt – eigenhandig te betreden.

De film neemt op een amusante en speelse wijze het gevoel van deze tijd over. We zien onder meer oude presidentsspeeches, foto’s en horen punkmuziek van onder andere The Raincoats. Maar de film oogt ook fris: veel primair kleurgebruik, kanariegele oldtimers en hier en daar psychedelische visuele effecten. En juist deze moderne tijd probeert moeder Dorothea te begrijpen. Ze wil leren hoe ze haar zoon, zonder vaderfiguur, kan loslaten in deze nieuwe wereld. Een wereld die zonder meer verschilt van die waarin zij opgroeide: de tijd van oorlog en CASABLANCA, want de muziek uit deze klassieker herinnert ons constant aan het feit dat “time goes by”.

En de tijd gaat ook voorbij, vandaar dat Dorothea advies vraagt aan Abbie en Julie (Elle Fanning) om de nieuwsgierige en met hormonen gevulde Jamie wegwijs te maken in een moderne wereld vol verleidingen en uitdagingen. De film is dan eigenlijk ook een grote therapiesessie. Een echte ‘praatfilm’ waarin het niet zozeer om de gebeurtenissen draait (Jamies aanvaring met feministische theorie, Abbies test op baarmoederhalskanker, de opkomst van de pil etc.), maar vooral om de reflectie daarop van de verschillende personages. Het openhartige gesprek over seks, politiek en eigenlijk het leven voert de boventoon. De film brengt je dus niet alleen op een overtuigende manier terug naar de jaren zeventig middels muziek, kleding en decor, maar vooral door het onderwerp van gesprek met de daarbij behorende verschillende perspectieven.

Op sommige momenten maakt deze therapeutische vertelstructuur de film wat voorspelbaar en af en toe ook ongeloofwaardig. Zo wil de vrijpostige feministe Abbie dat de hele eettafel het woord “menstruatie” hardop zegt en horen we de puberende Jamie tegen zijn moeder de volgende woorden zeggen: “I want to be able to satisfy a woman”. Ik ken geen vijftienjarige puber die dit snel tegen hun eigen moeder zou zeggen, maar afijn: misschien is het de tijd. Dit neemt niet weg regisseur Mike Mills met 20TH CENTURY WOMEN een overtuigende film heeft gemaakt die de sfeer en de openhartigheid van de jaren zeventig weet te grijpen en zowel personage als kijker af en toe mijmerend op de therapeutische divan weet neer te leggen.