Seven Psychopaths

Scenarist Marty (Colin Farrell) heeft alleen die titel: SEVEN PSYCHOPATHS. Een gepast verhaal moet nog gevonden worden. Marty wil geen conventionele misdaadfilm schrijven met typische schurken en shoot-outs: dat is allemaal onrealistische onzin. Ironisch genoeg komt hij echter zelf in precies zo'n verhaal terecht.

Dit dankzij zijn vriend Billy (Sam Rockwell), die werkzaam is bij het honden-kidnapbedrijf van Hans (Christopher Walken). Billy ontvoert de trouwe viervoeters, waarna Hans ze terugbrengt bij de rechtmatige eigenaar en de beloning in ontvangst neemt. Dat gaat mis als Billy de geliefde shih tzu van de gestoorde crimineel Charlie (Woody Harrelson) in handen krijgt: Charlie ontdekt al snel hoe de vork in de steel zit, en de hel breekt los.

Net als zijn vorige film IN BRUGES is de nieuwe film van scenarist en regisseur Martin McDonagh een misdaadkomedie vol zwarte humor, hard geweld, scherpe dialogen en malle personages. SEVEN PSYCHOPATHS is echter tegelijkertijd een expliciete deconstructie van het genre. Zo benoemt Billy de situaties waarin hij zich bevindt voortdurend als filmscènes. Hij is niet bang voor Charlies wraak, maar verheugt zich op de spectaculaire confrontatie die de climax van zijn avontuur moet worden. De shih tzu hoeft zich daarbij geen zorgen te maken: de regels dicteren dat huisdieren nooit doodgaan. En wie zich wil beklagen over het feit dat vrouwen zo'n marginale rol spelen in films als deze, vindt bijstand in Hans, die dezelfde kritiek heeft op Marty's script.

Het lijkt een gemakkelijk trucje: op SCREAM-achtige wijze wegkomen met genreclichés, omdat je ze zelfbewust gebruikt. SEVEN PSYCHOPATHS is echter geen cynische slimdoenerij. Daar staat McDonagh boven. Een mindere verteller had Billy slechts een mondstuk gemaakt voor zijn satirische boodschap, maar McDonagh maakt hem een personage van vlees en bloed. Sam Rockwells vertolking heeft precies de juiste toon: Billy is een sympathieke gek, wiens weigering het verschil tussen fictie en realiteit te zien hem even hilarisch als tragisch maakt.

Rockwell steelt de show, maar ook de rest van de cast is om de vingers bij af te likken. Woody Harrelson trekt een blik angstaanjagende woede open, en Christopher Walken geeft zijn gebruikelijke excentrieke spel een onverwachte hoeveelheid emotionele diepte mee. En als kers op de taart wordt een van de titelpsychopaten gespeeld door de immer grommende Tom Waits.

McDonagh brengt wederom een snel, wendingrijk verhaal dat de genreliefhebber zal bekoren. Talloze van zijn collega's zouden daarmee genoegen nemen, maar McDonagh onderscheidt zich, net als bij IN BRUGES, door zijn criminele klucht een goed stel hersens en een kloppend hart mee te geven.