Public Enemies

Eenzame mannen op de vlucht. Parallellen tussen de boeven en de mannen die op hen jagen. Nachtscènes. Excessief gebruik van kunstmatig blauw en groen licht. Los Angeles of Chicago. Gewelddadige, lang aanhoudende schietpartijen. En personages die alles opgeven in hun verlangen naar vrijheid. Michael Mann is een regisseur met een zeer herkenbare signatuur. Van zijn debuut THIEF (1981) via MANHUNTER (1986) en HEAT (1995) naar THE INSIDER (1999) en COLLATERAL (2004); ze bezitten alle dezelfde bovenstaande kenmerken. Manns enige nieuwe element in PUBLIC ENEMIES is het gebruik van high definition camera's. De regisseur vindt dat de digitale opnames alles echter maakt. "Je kunt mijn personages nu aanraken. Je ziet iedere porie op Johnny Depps gezicht. De digitale camera laat zien hoe het was om toen te leven," vertelde hij onlangs in een interview.

Die poriën van Johnny Depp zijn inderdaad erg zichtbaar, en dat is even wennen. Niet omdat ze die van de mooie meneer Depp zijn, maar omdat de film zich afspeelt in 1933 en je bij een historische film eerder een statisch soft focus-beeld verwacht dan haarscherpe, hand held beelden. PUBLIC ENEMIES vertelt het verhaal van de beruchte bankovervaller John Dillinger (1903-1934), die in zijn dagen bekend stond als public enemy number one. Die eer dankte Dillinger aan zijn behendigheid om uit de handen van de politie te blijven. Alhoewel hij van 1925 tot 1933 achter tralies zat, lukte het Dillinger ook om tot twee keer toe uit de gevangenis te ontsnappen. Het maakte hem in combinatie met zijn knappe kop en behendigheid tot een door velen geliefde crimineel die de voorpagina's van Amerikaanse kranten domineerde.

PUBLIC ENEMIES richt zich op het laatste, spectaculaire jaar uit Dillingers leven, waarin hij met zijn gewelddadige vriendengroep de ene bankoverval na de andere pleegt, vlucht uit gevangenissen en tussen de criminele bedrijven door een romance beleeft met Billie Frechette, een prachtige rol van Oscarwinnares Marion Cotillard (LA VIE EN ROSE, 2007). Michael Mann bouwt de film op als een kat-en-muisspel tussen Dillinger en FBI-man Melvin Purvis (Christian Bale), maar de uitkomst staat al vast. Daar gaat het Mann dan ook niet om. PUBLIC ENEMIES is zijn zoveelste ode aan de allesoverheersende zucht naar vrijheid, naar de plicht om het heft in eigen hand te nemen en je mannetje te staan. De botsingen met de FBI drijven de plot weliswaar 140 minuten lang op, maar de botsingen met hemzelf vormen het hart.

Hoogtepunt is, zoals in al zijn vorige films, de manier waarop Michael Mann de nacht tot leven wekt. Ook nu weer in samenwerking met de Italiaanse cameraman Dante Spinotti, met wie hij eerder werkte in MANHUNTER, THE LAST OF THE MOHICANS, HEAT en THE INSIDER. In de opmaat naar de sterkste scène van PUBLIC ENEMIES zien we hoe de FBI langzaam de blokhut omsingelt waarin Dillinger en zijn mannen van een korte, welverdiende rust genieten na een overval. Vanaf het moment dat het vuur wordt geopend, schroeft Mann het tempo en de adrenaline flink omhoog in een minutenlang schietfestijn, maximaal gebruikmakend van de mogelijkheden van digitale camera's. Net als in de zinderende finale van MIAMI VICE (2006) waan je je midden in de vuurlinie. De toepassing van high definition in dit sterk geacteerde, historische misdaaddrama is in het begin wat ongemakkelijk, maar Michael Mann bewijst ermee zijn tijd vooruit te zijn.