Righteous Kill

Sinds de vroege jaren zeventig gelden ze al als twee acteerkanonnen waartussen bijna niet te kiezen valt: Robert De Niro & Al Pacino. Tot een aantal jaar geleden werden de geboren New Yorkers veelal gecast voor min of meer complexe karakterrollen van vaak bikkelharde, gecompliceerde mannen aan beide kanten van de wet. Tot teleurstelling van vele fans kozen ze de laatste jaren steeds vaker voor komische (De Niro) en drama/romantische (Pacino) rollen, en schreven ze nauwelijks filmgeschiedenis met daadwerkelijk uitdagende rollen.

Naast hun tamelijk bizarre keuzes voor recente films als Godsend, Showtime, People I know en 88 Minutes is het ook altijd opmerkelijk geweest dat de twee na The Godfather: Part II (1974) lange tijd niet meer samen in een film speelden. En dat terwijl ze daarin niet eens een gezamenlijke scène hadden. Maar in 1995 tekenden ze ineens voor Heat, waarin regisseur Michael Mann hen opvoerde als respectievelijk een niets ontziende politieman en een onverbiddelijke gangster. Alhoewel fanzines beweerden dat de twee technisch gezien ook daarin niet samenspeelden, omdat ze niet in een shot zaten, blijkt dat onzin bij bestudering van de widescreen editie van deze harde, overweldigende actiethriller. Daarmee gold Heat tot voor kort als de enige film waarin De Niro en Pacino samen schitteren.

In 2008 kreeg producent/regisseur Jon Avnet echter hetzelfde als Michael Mann voor elkaar, en serveerde zijn steracteurs scheutig uit: de twee zijn de volle lengte van de film te bewonderen zonder dat er ook maar een zijlijntje wordt bewandeld waarin zij geen aandeel hebben. Righteous Kill is een kruising tussen een buddy- en een politiefilm, waarin de twee inspecteurs Turk en Rooster achter de identiteit van een poëtische moordenaar proberen te komen. De ene na de andere laffe moord wordt gepleegd en steeds opnieuw ligt er een klein briefje met een geheimzinnig rijmpje naast het lijk. Ofschoon ze snel door hebben dat het om een politieagent gaat, kost het de twee inspecteurs nog een beste tijd om de zaak op te lossen.

Helaas gaat het met Righteous Kill al fout vanaf de eerste scènes op de schietbaan en blijft de film blunderen tot de weinig verrassende ontknoping. In de eerste plaats ligt dit aan het slappe, clichématige scenario van Russell Gewirtz (Inside Man), maar daarnaast evenzeer aan regisseur Jon Avnet, eerder verantwoordelijk voor een keur aan slappe films waaronder Fried Green Tomatoes, Up Close & Personal en recentelijk het teleurstellende Al Pacino vehikel 88 Minutes. Avnet heeft geen enkel gevoel voor spanningsopbouw, stijl of het vertellen van een verhaal. En daar kunnen geen acteerkanonnen wat aan veranderen; Avnet dacht er met de contractering van de twee al te zijn. Niet dus.