Dragged Across Concrete

Zijn filmoeuvre mag nog uiterst bescheiden zijn, S. Craig Zahler heeft zich al aardig gevestigd als auteur. Zijn regiedebuut BONE TOMAHAWK was een originele western die onverwacht ontspoort in bloedstollende (of maagomdraaiende) horror. De letterlijk door merg en been gaande opvolger was de even groezelige als geniaal-gemene slowmotion exploitatiefilm BRAWL IN CELL BLOCK 99. Zo'n zeventig procent van de BRAWL-cast mag ook weer opdraven voor Zahlers derde film, de ruim tweeënhalf uur durende misdaadfilm DRAGGED ACROSS CONCRETE: Vince Vaughn, Don Johnson, Jennifer Carpenter, Fred Melahed en cultfiguur Udo Kier. Hoewel Zahler dit keer wat minder scheutig is met de hoeveelheid narigheid en gore, zitten er nog genoeg scènes in waar sommige bioscoopgangers bleek van weg zullen trekken. Uiteraard zijn ook zijn andere handelsmerken van de partij: een treiterend traag tempo, dik aangezette pulpelementen en lullige dialogen. Het is Tarantino-esk, maar dan zonder de knipoog.

DRAGGED ACROSS CONCRETE stelt het geduld van de kijker aardig op de proef. De drie uitgezette verhaallijntjes komen pas na dik anderhalf uur eens een beetje bij elkaar in de buurt. De belangrijkste van het stel is die van het politieduo Brett Ridgeman (Mel Gibson) en Anthony Lurasetti (Vince Vaughn). Dat uitgerekend Gibson gecast is, die door na racistische uitbarstingen werd uitgekotst door de filmwereld, is een 'fuck you' richting Hollywood maar tegelijkertijd óók een geïnspireerde artistieke keuze, want Gibson is een goede acteur op wiens lijf deze rol (helaas misschien) geschreven lijkt te zijn.

De twee smerissen van het oude stempel deinzen niet terug voor politiegeweld, en politiek correct vinden ze maar een smerig woord. Als het duo bij een arrestatie onnodig hard optreden -en dat op een video is vastgelegd- worden ze geschorst. Voor de gedesillusioneerde Ridgeman is dat een keerpunt. Hij besluit de op handen zijnde geldproblemen voor te zijn door op eigen houtje, en buiten de wet, te gaan klussen. Heel veel overtuigingskracht hoeft hij niet uit te oefenen op zijn jongere kompaan om ook in het schimmige plannetje te stappen.

Uiteraard verlopen de zaken anders dan gepland, zoals dat hoort in het genre. Zahler lijkt er ondertussen genoegen in te scheppen om zijn publiek te sarren, door soms de plot op de pauzestand te zetten en riant de tijd te nemen voor niet bijster relevante zijsporen of weinig meeslepende non-gebeurtenissen. Het draagt zeker bij aan de onvoorspelbaarheid van het geheel, mits je het kunt waarderen dat je tot op zekere hoogte wordt getrolled. De climax van deze nihilistische karakterstudie stelt niet teleur -behalve misschien de fans van het eerste uur die op meer excessief geweld hoopten- maar daarvoor is een lange adem wel vereist. De vraag is dan ook voor welke kijker de film precies is bedoeld. De mengelmoes van arthouse en exploitatie blijft curieus, maar eigenzinnig is het beslist. Precies wat je van een auteur mag verwachten.